Úrval - 01.06.1947, Side 75

Öllu kviku stendur ógn af maurunum,
þeg-ar þeir fara í víking.
Herleiðangur mauranna.
Grein úr „Argosy“,
eftir Ethel Eaton.
'C'G var á ferð með manninum
■^mínum, sem er námuverk-
fræðingur, einn morgunn í frum-
skógum Columbia, þegar við sá-
um allt í einu hundruð maura-
þrasta á flögri fram og aftur.
Þeir steyptu sér til jarðar og
flugu svo eins og örskot upp í
trén aftur. Við vissum, hvað
þetta táknaði, og það vissu íbú-
ar frumskógarins einnig. Skor-
dýr, slöngur og jafnvel stærri
dýr voru á hröðum flótta. Sum
klifruðu upp í há tré, önnur
grófu sig djúpt í jörðu.
Stríðsmaurarnir voru í her-
leiðangri! Tvisvar á ári, á báð-
um regntímabilunum, fylktu
þessi skordýr — þessi plága
frumskógarins — liði og gerðu
innrás í þorpið, sem við hjónin
bjuggum í.
Við fórum af baki múldýrun-
um og lituðumst um í nágrenn-
inu. Undir stórum viðarbút
fundum við eitt herfylkið. Það
var furðuleg sjón. Þetta var í
dögun og maurarnir voru enn í
náttstað. Þeir höfðu ekki lagzt
til hvíldar í þéttum röðum á
jörðinni, heldur höfðu þeir
krækt saman löngum fótunum
o g mynduðu þannig þéttan
hnykil, sem líktist stórri kúlu,
nærri metra í þvermál. Þessi
gljásvörtu skordýr voru nærri
þumlungur á lengd, með löng-
um gripörmum, sem þau gátu
rifið bráð sína í sundur með.
1 birtingu komst hreyfing á
hnykilinn. Það var eins og hann
bráðnaði niður og herinn rann
af stað eins og straumur eftir
jörðinni. Liðsforingjar gáfu
fyrirskipanir með því að veifa
þreifiöngunum. Herinn mjakað-
ist áfram í breiðri, skipulegri
fylkingu, um 30 metra langri.
Varðliðar gengu fram með fylk-
ingunni, veifandi þreifiöngum
og með gapandi gin.
Þrestirnir fylgdu hópnum og
sátu um þá, sem drógust aftur
úr.