Úrval - 01.06.1947, Qupperneq 99

ADAM
97
að það hafi aldrei fæðzt barn
fyrr?“
„Ekki nýlega,“ sagði Adam,
„það er ástæðan.“
„Heyrðu mig, Hómer. Eg þarf
að spyrja þig margs, og það er
eins gott að ég byrji strax.“
I sama bili hrópaði dr.
Blandy. „Þið þama niðri — allt
er um garð gengið. Það er
stúlka — Ijómandi falleg
stúlka!“
Ég hringdi umsvifalaust til
Pogey.
„Hérna er skyndifrétt," sagði
ég. Eg bar hvert orð vandlega
fram: „Hjónin Hómer Adam og
frú í Tarrytown hafa eignazt
stúlkubam. Barnið fæddist
klukkan“ — ég leit á úrið —
„sex fimmtíu og eitt í dag.“
„Ertu með öllum mjalla,
Steve?“ spurði Pogey.
„Fullkomlega."
„Láttu mig fá ítarlegri
skýrslu eftir fimm mínútur.
Þetta er mesta frétt —.“
„Síðan maðurinn var skapað-
ur,“ bætti ég við.
„Nei“, sagði hann lágt, „en
mesta frétt síðan Mississippi-
sprengingin varð.“
Líf Hómers Adam hafði ver-
ið fremur viðburðarlítið fram
að þessu. Enda þótt hann
hefði dáið með harla voveifleg-
um hætti, myndi dagblað bæjar-
ins ekki hafa eytt nema þrem
línum til að minnast hans.
Hann var fæddur í Nebraska.
Hann langaði að verða forn-
leifafræðingur, en foreldrum
hans þótti það ekki arðvænleg
atvinna, og varð það að ráði, að
hann lagði stund á jarðfræði.
Honum gekk námið sæmilega,
og fékk strax atvinnu, er hann
hafði lokið því. Hann var
skömmu síðar sendur til Ástra-
líu á vegum stjórnarinnar og
hafði aðsetur í litlum námabæ í
eyðimörkinni. Hann þjáðist
mjög af heimþrá og skrifaði ó-
sköpin öll af bréfum. Öll bréfin
voru stíluð til stúlku að nafni
Mary Ellen Kopp. Þegar hann
kom heim frá Ástralíu, giftust
þau.
Ég sagði Hómer Adam, að
mér þætti miður að verða að
spyrja hann allra þessara spurn-
inga nú, en það væri raunar
skynsamlegt, því að innan
skamms kæmu allir blaðamenn
New Yorkborgar á vettvang og
ef ég fengi svör við spurningum
mínum, gæti ég tekið á móti
þeim.
Hómer skalf eins og strá £
vindi. „Hvers vegna þurfti þetta