Úrval - 01.06.1947, Qupperneq 109

ADAM
107
En ég er ekki viss um, að ég
elski Mary Eilen á sama hátt og
Kathy.“
„Hómer,“ sagði ég. „Eg þyk-
ist vita, að þér muni mislíka við
mig, en ég verð að segja þér frá
skoðun minni. Þú ert einn af
þessum fáu útvöldu, sem verða
að fórna sér fyrir heiminn. Þú
ert ágætismaður, Hómer, og
ég áfellist þig ekki fyrir tilfinn-
ingar þínar. En það eru örlög
þín að verða fórnað, eins og
guði Atzecanna ... Engum
manni hefir verið fórnað fyrir
svo göfugan málstað. Fyrst verð-
ur þú að minnast skyldu þinnar
við mannkynið, svo kemur röð-
in að konu þinni og barni, og
þarnæst að Kathy. Ég þarf víst
ekki að skýra þér frá því, hví-
líkt uppnám það yrði, ef sam-
band ykkar Kathy yrði kunn-
ugt.“
„Ég veit það,“ svaraði Hóm-
er. „En Kathy virðist ekki skilja
það. Hún vildi fá mig til að
hlaupast á brott með sér.“
„Vildi hún fá þig til að
strjúka! Hvert?“
„Hún sagði mér ekki frá því.
Ég sagðist ekki geta það — ég
hefði mínar skuldbindingar, og
hún sagði mér að hugsa málið,
og láta sig vita, við værum
áreiðanlega sköpuð hvort fyrir
annað.“
Mér létti. „Hamingjunni sé
lof, að þú varst svona skynsam-
ur. Þú hefir unnið göfugt verk,
með því að neita að fara.“
Ég var andvaka um nóttina
og velti málinu fyrir mér.
Loks komst ég að þeirri niður-
stöðu, að bezt væri að fá Mary
Ellen til Washington.
Morguninn eftir fór ég inn í
herbergi Hómers. Hann var að
klæða sig. „Hvert skal halda?“
spurði ég.
„Ég ætla að kveðja Kathy.
Hún fer með hádegisvélinni til
Los Angeles."
„Ég held að þetta sé rangt af
þér, Hómer — það er ekki vert
að vera að ýfa illa gróin sár. Þú
hefir tekið ákvörðun og —“
„Já, en ég lofaði Kathy —“
„Eg skal fara fyrir þig til
flugvallarins,“ sagði ég, „og
skila kveðju til hennar.“
„Viltu gera það?“ sagði Hóm-
er. „Þakka þér innilega, Steve.“
Ég gerði sem ég íofaði og
hitti Kathy. Hún spurði um
Hómer. Ég sagði henni, að kon-
an hans væri að koma til Wash-
ington og að ég vissi um allt.
„Þetta er ekkert augnabliks-
skot,“ sagði hún og horfði á mig