Úrval - 01.06.1947, Qupperneq 110

108
tJRVALi
með gullnum, brúnum augunum.
„Það verður að vera augna-
bliksskot," svaraði ég, „þið
gleymið konu hans og dóttur —
og gervifrjóvguninni.“
„Þessi bölvuð gervifrjóvgun,“
hreytti hún út úr sér. Hún varð
ofstækisfull á svipinn. „Þú skalt
ekki reyna að setja stein í götu
mína, Steve. Þú breytir ekki rás
örlaganna."
Mér fór ekki að verða um sel.
Mary Ellen kom daginn eftir.
Ég var búinn, að gleyma, hvað
hún var lagleg kona, og ég er
hræddur um, að Hómer hafi
verið búinn að gleyma því líka,
því að hann varð afar glaður,
þegar hún kom.
Nú var allt í bezta gengi, og
ég skrapp því til New York, og
bað Jane Zitter að gæta Adams
á meðan.
Ég var feginn að hitta Marge,
hún var yndisleg þegar hún tók
á móti mér og angaði öll af ilm-
vatni og púðri. Það lá við að
mér þætti nóg um.
Ég hitti Thompson og Maríu,
og við fórum að tala um gervi-
frjóvgunina.
„Það er mín skoðun," sagði
Thompson, „að mannkynið verði
ekki með öllu ófrjótt. Það er
ein leið til bjargar.“
„Þú meinar Adam,“ sagði
María.
„Ef til vill. Hann gæti hrundið
því af stað.
„Og hvað svo?“
„Þið vitið, að ég hefi verið að
gera tilraunir,“ sagði Thomp-
son, „ég er ekki viss um að frjó
karlmannsins sé alveg dautt.
Ég held að það liggi í dái — ég
held að ég hafi séð eitt hreyf-
ast.“
„Ef þú horfir of lengi í smá-
sjá, hreyfist allt,“ sagði María.
„Nei, ég er viss um að það
hreyfðist. Ég hefi unnið nótt og
dag að tilraunum mínum — ég
hefi búið til lyf, sem ég tel að
muni vekja frjóið til lífs aftur.
Lyfið er mestmegnis unnið úr
þara og mikill hluti þess er
joð.“
„Af hverju reynir þú ekki lyf-
ið?“
„Ég er að því, en mig vantar
menn, til þess að gera tilraunir
á. Viltu reyna, Steve?“
„Nei,“ svaraði ég, „ég er ekk-
ert tilraunadýr.“ Marge leit á
mig. „Reyndu það,“ sagði hún,
þú verður að leggja fram þinn
skerf til bjargar mannkyninu."
„Mig langar ekki til að troða
í mig þara,“ sagði ég, „en ef