Úrval - 01.06.1947, Qupperneq 123

ADAM
121
svaf, og hann hraut mikið. Ég
skrapp fram í eldhús til að fá
mér kaffi. — Litlu síðar kom
Hómer inn í eldhúsið og bað mig
um kaffisopa.
„Líður þér betur í dag?“
spurði ég.
„Mér líður ágætlega — en ég
er smeykur um að þér muni
ekki líða eins vel.“
„Hvers vegna?“
„Eins og ég sagði í bréfinu,
þá hefi ég sagt upp stöðunni.
Ég stend við það.“
„Heyrðu mig, Hómer —.“
„Ég er hættur við það allt,
Steve. Héðan í frá ætla ég ekki
að skipta mér meira af kven-
fólki en nauðsynlegt er — nema
Mary Ellen og barninu — auð-
vitað!“
„Það er nú ekki svo íítið.“
„Ég hefi gert þetta upp við
mig. Ef ég vil ekki halda þessari
gervifrjóvgun áfram, þá er ekki
hægt að neyða mig til þess.“
Ég hafði aldrei gert ráð fyrir
þessum möguleika. „Nei,“ sagði
ég, „ég býst ekki við —.“
„Þó að þér tækist að draga
mig á rannsóknarstofuna, þá
get ég fullvissað þig um, að það
hefði enga þýðingu, það myndu
aðeins brotna nokkur rannsókn-
artæki.“
„Hómer! Þú mátt ekki koma
mér í meiri klípu en orðið er.
Þao er rétt, að ég get ekki beitt
þig nauðung, en ef þú ert ákveð-
inn ao segja af þér, þá verður
það að gerazt opinberlega. Ég
verð að tilkynna stjórnarvöld-
unum ákvörðun þína.“
„Hómer,“ sagði Marge, „gerðu
það sem þér sýnist. Láttu Steve
ekki vera að segja þér fyrir
verkum lengur.“
„Mig?“ svaraði ég. „Fjarri sé
það mér, að segja honum fyrir
verkum. En ég fer með hann til
Ilvíta hússins og læt hann
standa fyrir máli sínu þar.“
„Mín er ánægjan,“ sagði
Hómer. „Við skulum fara
strax.“
Ég veit ekki nákvæmlega um,
hvað þeim forsetanum og Adam
fór á milli, en svo mikið er víst,
að það var ákveðið að fresta
gervifrjóvgunmni um óákveð-
inn tíma og afhenda Rannsókna-
nefndinni Adam. Danny Willi-
ams hringdi til mín og skýrði
mér frá þessu.
Þegar Adam kom heim aftur
(ég hafði farið á undan hon-
um), sagði ég við hann:
„Héðan í frá starfar þú á veg-
um Rannsóknaráðsins.“