Úrval - 01.06.1947, Síða 128

126
ÚRVAL
fara niður til að gæta að því.
Ég fór að verða taugaveiklað-
ur út af þessu. Marge var áreið-
anlega veik — veik á sálinni.
Hún hafði öll einkenni sálsýki.
Ég ákvað að spyrja Maríu Ost-
enheimer og Thompson, og biðja
þau um aðstoð. Ég vonaði, að
hún væri ekki ólæknandi.
María og Thompson komu,
undir því yfirskini, að við ætl-
uður að spila bridge — þau
hugðust athuga Marge í næði.
Marge var eðliíeg fyrst framan
af, en svo sagði hún allt í einu:
„Ég verð að fá súrar gúrkur!“
Ég leit á Maríu og Thompson.
Þau voru undrandi á svipinn.
„Pærðu oft svona löngun í
vissar fæðutegundir, Marge?“
spurði María. „Svona ákafa
Iöngun?“
„Já, því er ekki að Ieyna,“
sagði ég, „og jafnt á nóttu sem
degi.“
„Haltu þér saman,“ sagði
Marge.
„Viltu tala við mig augnablik
í næsta herbergi, Marge?“ sagoi
María.
Þær fóru inn í svefnherbergið.
„Hvernig lízt þér á?“ spurði ég
Thompson.
„Hún er ekki geggjuð,“ svar-
aði hann, „hún er taugaveikluð
og í uppnámi, en ekki geggjuð.
Það er eitthvað í undirvitund-
inni, sem veidur þessum ein-
kennum. Ég veit ekki, hvað það
gæti verið, nema —.“
„Nema hvað?“
„Sleppum því,“ sagði Thomp-
son, og í sama bili rak María
höfuðið fram í gættina og bað
hann að finna sig. Ég fór að
verða hræddur um, að eitthvað
alvarlegt væri á seiði.
Það heyrðist hávaði úr svefn-
herberginu. Mér heyrðist Marge
hlæja, en hún var víst að
stynja. Svo komu þau. öll í hala-
rófu út úr herberginu, þögul og
hátíðleg.
Thompson gekk til mín, lagði
höndina á öxl mér og sagði:
„Ef okkur skjátlast ekki, er
Marge rneð barni!“
Ég missti glasið, sem ég hélt
á, og það fór í mola á gólfinu.
„Stephen!“ sagði Marge. „Step-
hen! Hvað er að?“
„Honum varð svo bilt við,“
sagði Thompson. „Hann lagast
strax. Gefið honum að drekka."
Ég drakk góðan teyg, leit
framan í þau og sá, að þau voru
ekki að gera að gamni sínu.
„Ómögulegt!“ stundi ég hvað
eftir annað.
Ég fór að reikna í huganum,