Úrval - 01.06.1947, Síða 129

ADAM
12T
og spurði, hve langt Marge væri
gengin með, og María sagði,
„um tvo mánuði“ — og með því
að telja aftur á bak, komst ég
að þeirri niðurstöðu, að barnið
hefði verið getið, þegar Marge
var í Washington — ásamt
Hómer Adam. Marge sagði: ,,Ég
veit, hvað þú ert að hugsa,
Stephen Decatur Smith, en það
er ekki svoleiðis."
,,Á ég að segja honum frá
því?“ spurði Thompson.
„Nei, ég skal segja honum
það,“ sagði Marge, „enda þótt
ég ætti ekki að gera það. Ég
ætti að láta hann halda, að það
væri Hómer.“
„Áfram,“ sagði ég, „mér er
sama um allt.“
„Það var lyfið hans Thomp-
sons — íyfið úr þaranum. Það
dugði.“
Ég hló. „Ég tók það aldrei
inn.“
„Víst gerðir þú það,“ sagði
Marge. „Þú tókst heila flösku
inn. Manstu eftir því, þegar þú
varst lasinn í Washington? Þá
setti ég það út í allt, sem þú
drakkst. Og næsta morgun lét
ég afganginn út í kaffið þitt.“
„Hamingjan góða,“ sagði
Thompson, „þú áttir ekki að
gefa honum nema fjörutíu
dropa á dag. Þetta er sterkt
Iyf.“
„Ég veit það,“ sagði Marge,
„en ég ætlaði ekki að vera lengi
í Washington, svo að ég varð
að nota tímann vel.“
Ég varð bæði móðgaður og
reiður. „Þú hefðir getað drepið
mig á þessu,“ sagði ég. „Ég þarf
að ráða manneskju, sem bragð-
ar á öllu, sem ég læt ofan í
mig.“
María horfði á mig forvioa.
„En hún drap þig ekki, og nú
verður þú pabbi.“
Niðurlag þessarar frásagnar
heyrir mannkynssögunni til.
Ég hringdi til Pogey og sagði
honum, að ég væri með skyndi-
frétt, og hann svaraði, að það
væri mái til komið að fá skyndi-
frétt, því að lífið væri orðið
dautt úr öllum æðum og hund-
leiðinlegt. Ég sagði honum þá,
að við hjónin ættum von á barni.
Pogey var blaðamaður með
afbrigðum og hann sá þegar
fyrir, hvað atburðurinn var þýð-
ingarmikill. Hann ákvað, að
gera ekki úr þessu neina æsi-
frétt, en skýra rétt og satt frá
öllum málavöxtum.
En fregnin gerði samt allt: