Úrval - 01.03.1963, Side 99

ÓGLEYMANLEGUR MAÐUR
115
ég sérlega léttur og fjörmikill,
og þess vegna gekk ég mjög
hratt, og brátt kom þar, aS ég
heyrði fótatak framundan, sem
siðan skýrðist meir og meir.
Ég ieit upp og sá, að maðurinn,
sem staðið hafði á vegarbrún-
inni, gekk nú á undan mér inn
harðtroðinn veginn. Það var
orðið skammt á milli okkar, og
ég dró óðum á hann. Þetta var,
að mér virtist, lágur meðalmað-
ur, var lítið eitt lotinn í herð-
um, siðhærður og orðinn hvít-
ur á hár, sló þó á hærur hnakk-
ans niður undan uppbrettu hatt-
barðinu svo sem gulbleikri
slikju. Hann var i bláum, lítið
eitt upplituðum jakka, var víst
herðamikill, brjóstþykkur og
miðmjór, þvi að jakkinn virtist
slapa og slettast til i mittið og
hrukkast, þar sem hann nam
við lend og mjöðm. Ofarlega á
bakinu bar maðurinn tösku,
óvenjulega að lit, lagi og áferð.
Hún var ljósrauð og' misrauð,
löng og þykk, en liins vegar
hlutfallslega mjó og efnið smá-
hrnkkað, — hún var trúlega
heimagerð úr hörðum og þykk-
um striga og hafði verið 'máluð
rauð. Maðurinn gekk hægnm,
löngum og háttbundnum skref-
um, var á hörðum og þykkum,
sólum, þvi að mjög kvað við i
þjöppuðum og þurrkértum leir
götunnar. Hann hafði ljósan
krókstaf í hendi og pjakkaði
honum allfast i leirinn við hvert
fótmál, eins og hann vissi- sig
ganga á launhálum klaka. Nú
heyrði hann víst til mín, því að
hann kipptist við í herðunum,
svo sem hann ætti sér ills von.
Hann leit þó ekki um öxl en
herti gönguna. Ég var viss um,
a, ég hafði ekki áður séð þenn-
an mann þá tíu daga, sem ég
hafði dvalið á Seyðisfirði, og
hjá mér vaknaði löngun til að
virða hann nánar fyrir mér, sjá
andlit hans og svip. Ég hvataði
þvi för minni, en hann fór eins
að. Ég brosti. Þetta var að verða
eilítið spaugilegt. Hver skyldi
hann annars vera, þessi aldraði
maður? Hver sem hann var,
skyldi hann fá að hlaupa, ef
hann ætlaði að koma í veg fyr-
ir, að ég næði honum.
Nú vorum við orðin þrjú á
götunni. Kona hafði komið út
úr húsi, sem var fram undan á
vinstri hönd. Hún kom á móti
okkur, var í hærra lagi og mjög
gildvaxin, hafði skotthúfu á
höfði og sjal á herðum. Hún
gekk furðu greitt, var sjálfsagt
röskleika kvenmaður. Og sá
aldraði gætti sin ekki nógsam-
lega, þegar hann freistaði á ný
að ganga mig af sér. Hann snart
konuna, um leið og hann fór
fram hjá henni, — já, honum
var áreksturinn að kenna, þvi