Úrval - 01.03.1963, Side 144

160
ÚR VAL
mannlega vaxnir, sumir þreknir
og kraftalegir, en aðrir grannir
og liðlegir, Gikita, maður Man-
kamu, var þeirra elztur, líklega
um 45 ára að aldri, og var hann
heppinn að hafa náð svo háum
aldri, þar eð það taldist þarna til
venjulegra viðburða, að kasta
spjótum að mönnum. Allir karl-
mennirnir áttu sér fjölskyldu, og
þarna voru einnig nokkrar ekkj-
ur. Hitt voru svo börn. Þetta var
furðulega fámennur hópur, þegar
tillit er tekið til þess, að Auc-
arnir höfðu valdið nágrönnun-
um miklum ótta öldum saman.
Neðar með ánni bjó annar
hópur Auca, líklega í um 100
mílna fjarlægð. Ættflokkur „okk-
ar“ óttaðist þá allra mest óvina
sinna. Líkega hafa þeir verið um
100—150 talsins.
Aucarnir heilsuðu alls ekki né
sýndu þess nokkur merki, að þeir
ættu vini þarna. Ég varð að halda
aftur af mér, svo að ég nálgaðist
þá ekki og kastaði á þá kveðju
á einhvern hátt. En ég sá, að
þetta var ekki venja þar um
slóðir. Ég var útlendingur og
hafði aldrei fyrr verið mér þess
meðvitandi i eins rlkum mæli og
núna.
Ég reyndi að imynda mér,
hvernig þeim væri innanbrjósts,
er þeir sáu okkur hvitu konurnar
á þessum slóðum. Flestir þeirra
höfðu aldrei séð neina ókunnuga.
Og þarna rákust þeir á algerlega
ókunnugt fólk, sem var einkenni-
leg't á litinn og furðulegt á allan
hátt og talaði einkennilegt mál.
Já, þeir höfðu jafnvel haldið, að
slíkt fólk væri mannætur! Og
samt tóku þeir á móti okkur, eins
og ekkert hefði í skorizt, að vísu
ekki með opnum örmum, en ekki
heldur með úlfúð.
Heima hjá villimönnunum.
Heimili okkar var í rjóðri við
bugðu á Tiwaenuánni, sem er
venjulega 12—15 fet á breidd. Að
baki var frumskógurinn. Þarna
var um hálf tylft lítilla kofa.
Einnig voru þarna tvö stærri
„hús“, ef lnis skyldi kalla. Það
voru í rauninni aðeins stráþök,
sem hvíldu á sex pálmabolum.
Rachel var boðið að búa í öðru
húsinu með þeim Mankamu og
Gikita. Hitt húsið var handa okk-
ur Valerie.
Það voru aðeins nokkur fet á
milli kofanna, og samt virtist
öllum standa á sama, þótt þeir
væru alveg veggjalausir — þ. e.
öllum nema okkur Rachel. Mér
hefði þótt indælt að geta öðru
hverju gengið inn í herbergi og
lokað hurðinni á eftir mér. Vale-
rie tók ekki eftir því, að þarna
vantaði bæði gólf, veggi og hús-
gögn. Hún svaf í „rúmi“, en það
voru útflattar bambusviðarlengj-
ur, sem lagðar höfðu verið yfir