Úrval - 01.04.1974, Síða 69

ÓGLEYMANLEGUR MAÐUR — BJÖRN . . .
67
runnir í einni persónu, og var í
Birni Kristjánssyni; að vísu hlaut
þá oft að greina á — því að maður-
inn Björn, átti bágt með að neita
nokkurs manns bón, — en stjórinn
var skyldur til að sjá um hag fé-
lagsins, svo að ekki söfnuðust skuld
ir.
í samtíðinni varð mönnum það
dálítið að orðum, hvernig þeim tví-
förunum gengi að koma sér saman,
— en þegar litið er á það mál, yfir
þau ár sem síðan eru liðin, munu
flestir sjá, að snilldarlega hefur
verið stýrt þar milli skers og báru,
— miðað við óumdeildar vinsældir
hans, og hag félagsins, þegar lauk
þar starfi Björns, en framkvæmda-
stjóri var hann þar 31 ár.
Björn var mikill elju- og starfs-
forkur alla sína starfsævi, til hugar
og handa, — gekk að hverju einu
með oddi og egg og vildi láta allt
ganga röggsamlega; því meira furð
aði það mig og fleiri að sjá það og
heyra, að hann gat tekið glaðlega
undir við hvern þann, sem kom inn
í skrifstofuna, og rætt við hann,
þótt hann væri t. d. að leggja sam-
an langa talnadálka — án þess það
virtist tefja eða trufla nokkuð fyrir
honum, — hvað þá ergja nokkuð
hans góða skaplyndi. Þar að auki
lét hann svo stundum aldinn föður
sinn lesa upphátt sögur fyrir þá í
skrifstofunni, t. d. þegar verið var
að ljúka reikningum, úr áramótum
— svipað og tíðkazt hafði við tó-
vinnu í baðstofum gamla tímans,
þótt sá siður væri víðast niður lagð
ur, eða hverfandi, þá; hef ég engan
annan þekkt, sem svo mjög gat
skipt athygli sinni að bagalausu.
Fyrstu ár Björns, á Kópaskeri,
varð að flytja alla vöru milli skipa
og lands á róðrarbátum, en fljóí-
lega kom litill vélbátur til að draga
nokkru stærri báta milli skips og
lands; þrátt fyrir örðugar ástæður
fékk afgreiðsla á Kópaskeri orð
fyrir að vera einhver hin bezta sem
þekkist —■ á hvaða tíma sólarhrings
sem skipin komu. Eru það forn
sannindi og ný, að traustum for-
ingja fylgir liðið vel, — og ekki lá
Björn í rekkju, meðan aðrir unnu.
Ekki verða heldur taldar þær næt-
ur, sem konan hans vakti til þess
að hressa sveitamennina, sem
þurftu sjálfir að umskipa sínum
vörum, meðan á starfinu stóð.
Það held ég fráleitt, að Björn
hafi nokkurn tíma sótt eftir veg-
tyllum, en grunar sterklega, að
hann hefði helzt kosið að þurfa sem
allra minnst að dreifa starfsgetu
sinni út fyrir sitt kæra hérað. En
hann komst ekki hjá því. T. d. sat
hann Alþingi tvö kjörtímabil, éinn-
ig var hann í stjórn SÍS tuttugu
og tvö ár, í Síldarútvegsnefnd ein
tuttugu ár, yfirskattanefnd léngi,
hreppsnefndum — og vafalaust
mætti telja fleira, ef áhugi væri á
því. Ekki efa ég að hann hafi leyst
öll þessi störf af hendi með sömu
trúmennsku, — en þykist viss um,
að heldur hefði hann kosið að starfa
í friði heima í héraði.
Þegar hann átti, ásamt öðrum, að
jafna niður útsvörum í sinni sveit,
virtist hann líta á það sem sína
fyrstu skyldu að sjá um, að kaup-
f élagsst j óranum (honum sjálfum)
væri a. m. k. ekki hlíft, — en starfs
síns vegna var hann meðal tekju-