Úrval - 01.04.1974, Blaðsíða 79

ÉG ÁTTI BJARNDÝR
77
„Hugsið ykkur, að skjóta móður-
ina! Þeir eru alveg kolbrjálaðir.“
„Nei, sjáðu, þetta var óheppni.
Þeir vissu ekki hvaða dýrategund
var í bælinu. Birnan stökk út og
svo var allt um seinan. Þeir hafa
e. t. v. þurft að bjarga eigin skinni.
Björn, sem vaknar af vetrardvala,
er dauðadæmdur hvort eð er.“
„Grimmilegt!" sagði faðir minn
reiður. „Það er grimmilegt að
þekkja ekki, hvaða dýr lifa á svæð-
inu, sem á að verja og vernda.“
„En við erum áhyggjufullir um
húninn,“ hélt maðurinn áfram hugs
unarlítill, „ekki getum við kastað
honum út í frostið.“
„Og hvaða örlög hafið þið þá
ætlað honum?“ spurði faðir minn
enn í gremjutón.
„Hann er villidýr, og verður að-
eins hamingjusamur villtur í skóg-
inum. En nú verður hann hvorki
villtur né taminn. Hann verður
hændur að mönnum. Og þeir geta
aldrei reiknað út, hvað hann tekur
fyrir, að flýja eða vera, síðast verð
ur hann svo drepinn — auðvitað.
aðeins vegna óvissunnar. Eða hann
verður gefinn til einhverrar um-
ferðarsýningar. Og þannig verður
fangavistin hlutskipti hans.“
Ég heyrði pabba segja þessi síð-
ustu orð, þegar ég rann á skiðum
niður hæðina og í hlað.
„Komdu hérna andartak,“ sagði
hann. Hann hélt á trosnuðum héra-
skinnshatti, og í honum var eitt-
hvað á hviki.
„Hvolpur,“ sagði ég himinlifandi.
Þessi hvolpur var á stærð við
vettling, ljós á lit. Augun í honum
voru dökkblá og með ljósblárri
slikju á víxl, eins og stundum er
í hvolpum.
„Hvaða tegund er þetta?“ spurði
ég. „Bjarndýr — þetta er bjarn-
dýrshúnn.“
„Hvað, svona lítill?“ spurði ég
vantrúaður. „Þú ert að leika á
mig.“ Ég hafði séð mörg bjarndýr
og gat ekki trúað honum.
„Hamingjan hjálpi mér. Og þetta
á að heita skógarvarðarsonur,"
sagði pabbi.
Á vetrum neyta birnir ekki fæðu.
Birnurnar eignast þá svona litla
unga. Þeir fá mjög litla mjólk og
vaxa næstum ekkert allan vetur-
inn. En að vori nærast þeir á fæðu
í skóginum og tútna út eins og
brauð í bakaraofni.
Við fórum með hann inn. Mamma
tók hann í fangið, dýfði fingrinum
í heita mjólk og gaf honum að
sleikja. Tungan í honum var grá,
með ljósrauðum blæ. Seinna kom
pabbi með dálítinn Ijósgulan gúm-
bát úr borginni sem leikfang, og úr
honum sleikti húnninn mjólkina
sína eftir það.
Hann virtist ekki þurfa að bíða
vorsins til að stækka. Og satt að
segja belgdist hann út eins og brauð
í ofni. Bráðlega fórum við að gefa
honum harðsoðin egg og hunang
bleytt upp í vatni. Þá hreinsaði
hann nú heldur betur ,,bátinn“
sinn.
Hann svaf hjá mér uppi í þak-
herberginu mínu á gömlum jakka-
ræfli rétt við arininn. En stundum
ýlfraði hann svo aumingjalega, auð
sjáanlega einmana, að ég tók hann
upp í rúmið mitt undir ábreiðuna,
þótt slíkt væri stranglega bannað.