Úrval - 01.04.1974, Qupperneq 81

ÉG ÁTTI BJARNDÝR
79
um, sem urðu á leið okkar, tíndi
saman lirfur og maðka handa Bu-
rik, sem naut þessa sælgætis með
ánægju. Það var gaman að sjá hann
gera sína fyrstu tilraun til að bylta
við trjábol. Hann var stærðar kubb
ur. Burik var feitur og þunglama-
legur og nú þegar orðinn all sterk-
ur.
„Hann hefur verið afvegaleiddur
af uppeldi manna,“ sagði Marko
afi. „Það verðum við að bæta íyrir
svo sem unnt verður. Við verðum
að venja hann við líf og umhverfi
skógarins, svo að það verði ekki
allt honum til ama, þegar hann
verður frjáls.“
Einu sinni náði ég í Burik, þar
sem hann hafði fundið orrahreið-
ur. Hann tók egg í munninn eins
og það væri leikfang og braut það
óvart. Það varð, ólýsanlegur svip-
urinn á andliti hans á því augna-
bliki.
í fyrstu var það furða yíir :cá-
nýti þessa leikfangs. Svo kom sig-
urhrós yfir, að þetta væri matur
— sannkölluð dýrafæða.
Það var engin þörf að bjóða hon
um ber. En það var gaman að sjá
hann éta þau. Hann tók þau upp í
sig með laufunum af lynginu,
smakkaði þau og beit saman vör-
unum, gretti sig af hrifningu og
skyrpti svo út úr sér kryppluðum
blöðunum.
Svo leið sumarið. Haustið kom
með akarn trjánna og síðsprottin
ber. Burik varð þunglamalegur og
sifjaður og vildi ekki leika sér við
mig.
Dag einn sá ég hann skreiðast
inn í holu bak við fallið furutré.
Þar fór hann að stappa niður jarð-
veginn með hrömmunum.
Við tæmdum þarna tvo poka af
þurru laufi og útbjuggum híði
handa honum til að liggja í yfir
veturinn.
Burik vaknaði um vorið, þegar
snjórinn hvarf úr skóginum.
Hann var eins og mölétinn í út-
liti. Rifin skárust út í skinnið, og
trýnið var svo langt og framstand-
andi. Ég sá hann ekki skríða á fæt
ur. Tóm holan, glápandi upp í vor-
loftið, sýndi, að hann var horfinn.
Pabbi hughreysti mig með því að
fullyrða, að hann færi ekki langt.
Hann hefði aðeins skjögrað eitthvað
inn í skóginn til að grafa upp rætur
að gæða svöngum maga eftir svelt-
inn vetrarlangan. Hann kom á 3.
degi.
Nú fór hann að hverfa 1-—2 daga.
Hann kom alltaf aftur og bað um
mat.
Hann fór að fylgja mér í skól-
ann, út að jaðri skógarins. Hann
hafði stækkað mikið og var stærri
en ég, er hann stóð upp á endann
á tánum. Mér var nú bannað að
slást við hann. Hann var settur í
hálskeðju, en dag einn slapp hann
og kom til mín.
Hann var snippandi, kumrandi og
urrandi með sjálfum sér. Ég ákvað
að leyfa honum að koma með mér
upp á hæðina. Ég studdi hendi á
bak hans og hallaðist léttilega að
honum, meðan við löbbuðum áfram.
Við vorum komnir langt út í skóg-
arjaðarinn, þegar ég kom auga á
nokkuð skelfilegt.
Það leit svo út sem Burik væri