Úrval - 01.04.1974, Síða 83

É'G átti bjarndýr
81
ekki sá eini, sem sleppt var laus-
um út í vorið þennan dag.
Sameiginlegur boli bændanna í
hverfinu — Þórgnýr — hafði slitið
úr sér nasahringinn og lagt af stað.
Hann fleygði fjósamanninum út í
hávaxinn runna, og vesalings mað-
urinn braut fimm rif í annarri síð-
unni. Það varð honum eitt til lífs,
að hann hvarf í runnann og bolinn
vissi aldrei, hvað af honum varð.
Hali bolans var eins og turn upp í
loftið. Hann þyrlaði um sig ryk-
skýi með því að hrista hausinn til
að losna við hornabandið og kom
æðandi á móti mér, æðisgenginn.
Hér varð ekki í neitt skjól flúið.
Skógurinn var nú þegar langt að
baki, og hvorki runni né mishæð
þar sem hjálpar eða hælis væri að
vænta. Ég var alveg lamaður.
En allt í einu stöðvaðist boli og
tætti upp svörðinn þar sem hann
stóð fyrir framan mig. Horn hans,
oddhvöss og ægileg, glampandi eins
og gljáfægð, færðust neðar og neð
ar. Svo gerði hann árás með lágu,
ægilegu öskri. Ég reyndi að hopa
út úr stefnu hans. En hann gerði
aðra tilraun. Þessi leikur yrði varla
miklu lengri.
En allt í einu, þegar Þórgnýr réð
ist að mér í fjórða áhlaupi, stökk
klunnalegur, brúnn skuggi að hlið
hans. Með voldugum hrammi sló
Burik á bak bolans rétt framan við
herðakambinn. Þetta sló Þórgný
bola alveg út af laginu. Hann kom
auga á björninn og fann, að þar var
eitthvað til að fást við og snar-
stanzaði.
Þá voru afi og pabbi allt í einu
komnir. Djúpar drunur heyrðust
frá bola, þegar hann réðst nú að
Burik, sem beið hans, standandi
uppréttur á afturfótunum. En nú
höfðu menn náð í bandið og hann
var teymdur brott.
Burik fylgdi á eftir eins og her-
deild áleiðis til járnsmiðsins, þar
sem boli var settur í örugga vörzlu.
Viku síðar ákvað faðir minn að íara
með Burik inn í skóginn.
„Hann er að verða villtur," sagði
pabbi við mig. „Svo við verðum að
kveðja hann. Annars gæti eitthvað
hræðilegt átt sér stað.“
Þangað til sá dagur kom, að hann
skyldi fluttur brott, dekraði
mamma við hann bæði í mat og
drykk, og þegar farið var með hann
út í vagninn, brast hún í grát.
Við fórum með Burik fimmtíu
kílómetra vegalengd, alveg að
hjartastað skógarins, einmitt þang-
að, sem bjarndýrin eru flest.
Við létum hann lausan, kjössuð-
um hann og gengum svo aftur í
vagninn.
Hann lagði af stað á eftir okkur
nokkrum sinnum, en ilmurinn frá
vorgrænum skóginum sigraði, og
hann fór lengra og lengra burtu.
Við skutum nokkrum kveðjuskot
um út í loftið.
Burik sneri snöggt við og hvarf
svo inn á milli trjánna.
ÁN