Úrval - 01.04.1974, Síða 98

96
„Þau (börn) eru svo ógeðsleg í
mínum augum, að ég hef jafnan
borið mikla virðingu fyrir Heródesi
konungi og skapgerð hans.
Hann lét nefnilega drepa börn í
Betlehem hér forðum daga. (Matt.
2, 16).“
Samt reyndi Claire að telja sjálfri
sér trú um, að Byron væri nær-
gætnari og umburðarlyndari gagn-
vart börnum en hann þættist vera,
að minnsta kosti gagnvart Allegru
þeirra.
Hún skrifaði því:
„Minn elskulegi.
Eitt hef ég uppgötvað í fari þínu,
sem ég met óendanlega mikils, og
það er: Sé einhver alveg á þinni
ábyrgð, eigi engan að og engan
verndara nema þig, þá munt þú
ekki bregðast heldur gera hið bezta.
Hve ljúfur þú ert og ástúðlegur við
börn! Hve þolinmóður og kurteis
við þjóna þína, hve kumpánlegur
ertu jafnvel við hundana þína!
Þetta veit ég allt. Og allt er þetta
af því, að þú ert einstakur hús-
bóndi og lávarður, af því að eng-
inn efast um vald þitt, þá ert þú
miskunnsamur og réttlátur.
En komi einhver inn til þín, sem
þú telur til jafningja, þá ert þú
tortrygginn, varkár og oft grimm-
ur.“
Ágizkanir og vonir Claire um til
finningar Byrons til dótturinnar
reyndust að ýmsu leyti á rökum
reistar. Byron virtist falla vel við
Allegru og meta hana flestum börn
um fremur. Þó ekki meira en svo,
að hann gerði tilraun til að koma
henni í gæzlu hjá vinum sínum í
brezka sendiráðinu í Feneyjum,
ÚRVAL
Richard B. Hoppner og svissneskri
konu hans.
Nokkru síðar skrifaði Hoppner:
„Hún var ekki á nokkurn hátt
elskulegt barn, og við vorum ekk-
ert sérlega hrifin af henni.
En við höfðum nú einu sinni tek-
ið að okkur að annast hana, vissum
sem var, að heimili Byrons lávarð-
ar var svo sem ekki sérstaklega
hagkvæmt fyrir smábörn.“
Byron lét þó í ljós ánægju yfir
Allegru sinni. Eftir að hún hafði
verið flutt í heimsókn til hans,
skrifaði hann systur sinni í Eng-
landi:
„Hún er ensk, en talar ekkert
nema Feneyja-mállýzku. „Bon di,
papa“, segir hún, ósköp skrýtin, og
hefur þá raddblæ Byronanna, með
sérstæðu rr-i og grettum. Bláu aug
un, bjarta hárið, verður dekkra
með hverjum degi, sem líður. Spé-
koppar í kinnum, hnyklar í brún-
um, hvít húð, yndisleg rödd, áhugi
á tónlist —• og hefur sína eigin að-
ferð við allt —. Er þetta allt ekki
byronskt?"
Og eins var það með Shelley.
Hann dáði barnið. Hann fór ekki
dult með það.
„Yndislegra leikfang
enginn getur veitt.
Ljúf og villt, svo lítil
og þó himnesk" —-.
Svo kvað Shelley.
Einu sinni fór Shelley með Claire
til Feneyja til að heimsækja All-
egru. Claire varð alveg í uppnámi
yfir öllu, sem hún komst nú að
raun um:
„Hún er náföl, og fjör hennar fer