Úrval - 01.04.1974, Qupperneq 110

108
URVAL
þess að benda á hlægilega róman-
tískan uppgerðarsvip hans.
En hann gerði ekkert til að
tryggja eiginkonu sína fyrir tildri
hans og sýndarmennsku og íullyrti
við vini sína, að samband svona
pars mundi ekki verða langlíft.
„Þau hvorki óska þess né vilja
það,“ sagði hann. „en þau njóta
bæði tvö þess ótta og þeirrar at-
hygli, sem þau vekja.“
Caroline, sem var öll á valdi
ástríðna sinna, missti alla mótstöðu
og sjálfsstjórn. Væri hún í sömu
veizlu og Byron, hékk hún við arm
hans. Væri hann í veizlu, þar sem
hún var ekki boðin, þá beið hún
úti meðal vagnstjóra og götulýðs,
unz hann álpaðist út og hún komst
í vagninn með honum.
Brygðist koma hans einn einasta
dag, dulbjó hún sig sem hestasvein,
klæddist meira að segja karlmanns
buxum og lagði leið sína til bæki-
stöðva hans.
Hún samþykkti hverja ósk hans.
Hann taldi hana á að hætta við bók
menntaklúbbinn. Hún gerði það.
Hann sagðist fyrirlíta valsinn, sem
þá var mest í tízku. Hún hætti að
dansa.
Þegar móðir hennar og tengda-
faðir tóku saman ráð um að binda
endi á samband hennar og Byrons,
sagðist hún mundu flýja með hon-
um.
Tengdafaðir hennar, Melbourne
lávarður, æpti bálreiður: „Farðu þá
bölvuð, en ég býst ekki við, að
hann vilji þig með sér.“
Með ekka þaut hún út úr húsinu
og niður eftir Pall Mall. Eftir að
hafa falizt í búð, tók hún sér va?n
til Kensington.
Þar pantsetti hún ópalhring fyrir
20 gíneur, fékk sér herbergi á leigu,
gerði áætlun um að komast til
Portsmouth og ásetti sér að fá far-
miða með fyrsta skipi í hvaða átt,
sem vera skyldi.
Seinna sama dag, þegar Byron
hafði fengið fréttirnar frá fjöl-
skyldu hennar, kom hann þangað,
sem hún var í leiguherberginu, og
þar hjálpuðust þeir að, hann og
vagnstjórinn, að þröngva henni til
að snúa aftur og hætta við ferðina.
Hún fór svo heim, eftir að Lamb
hafði lofað að fyrirgefa henni.
Byron var nú að verða uppgef-
inn á æðisköstum og fáránlegum
uppátækjum Caroline. Hann ákvað
hlé á samvistum þeirra. Það skyldi
gert á átakaþrunginn og ruddaleg-
an hátt.
Hann hóf samband við augna-
bliksvinkonu Caroline, fertuga frú
að nafni Lafði Oxford.
Yfirkomin og þjökuð dyngdi hún
vfir þau bréfum — reiðiþrungnum
skammarbréfum.
Þreyttur, örmagna og ákveðinn
að slíta öllu sambandi við Caroline,
þótt ekki bætti um með Lady Ox-
ford, ritaði hann Caroline á ósvíf-
inn hátt:
„Lafði Caroline, ég er ekki fram-
ar elskandi þinn. Þú neyðir mig til
að iáta það með þessari óvenjulegu
ofsókn.“
..Mundu, að ég er hrifinn af ann-
arri. Ég mun ávallt geyma í þakk-
látum huga þær stundir, sem að-
dáun þín hefur veitt mér. Ég mun
áfram vera vinur þinn, ef þín tign