Úrval - 01.04.1974, Blaðsíða 115

ÁSTKONUR BYRONS
11
Samt var fleira, sem hann þurfti
að segja. Neðanmáls var ritað:
„Hve miklu hamingjusamara en
ég er þó þetta bréf. Innan fárra
daga verður það milli handa þér —
og ef til vill berð þú það að vörum
þér. í þeirri von kyssi ég það lil
kveðju. Blessuð, elskan mín.“
En bréf voru Teresu ekki nóg.
Hún varð veik og bað Byron að
koma til Ravenna og heimsækja sig
á heimili eiginmanns síns. Byron
varð óttasleginn yfir dirfsku henn-
ar.
„Töframærin hlaut að hafa
gleymt þeim, sem blístra á mann
bæði á undan og eftir. — Hún hefði
ekki átt að vera svona frjálslynd í
Feneyjum og svona frek í Ra-
venna.“
En hvað um það — óráðskennd
munúð hennar hafði sterk áhrif.
Hann kom „í hvelli“.
Byron sýndi sig í sölum Guicci-
oli, þar sem Teresa lá hóstandi og
lasburða.
„Hún hefur verið lasin,“ skrifar
hann Kinnaird. „Ekki samt svo
veik, að hún væri í ástabindindi."
Byron viðurkennir ástafundi
þeirra í bréfi til Alexanders Scott.
„Hún er nú skárri og verður albata
með gætni — ástamál okkar ganga
daglega vel.“
Byron hefur eftir lækni hennar,
að hún verði betri „ef hún vill“.
„En vill hún láta sér batna? Ég ef-
ast um, að hún vilji neitt til lengd-
ar, og ég spái, að hún vilji bráð-
lega reyna að breyta til, líka þar.“
Eftir að henni var batnað, sýndi
hún sig með háan hatt í himin-
blárri reiðdragt. Hún skokkaði með
vini sínum gegnum pinjuskóginn og
áreitti hann aðeins, þegar fákur
hennar flýtti sér á eftir hans gæð-
ingi til að bíta hann.
Hún naut þess. Honum leiddist
það. Dag nokkurn þegar hann var
að stauta sig gegnum Corinne eftir
Mme. Stael, þykkan doðrant með
smáu, máðu letri, sitjandi í stofu
hennar, hafði hann skrifað á spássí-
una:
„Kæra Teresa, ég hef lesið þessa
bók í þínum ranni. En ástin mín,
þú varst ekki viðstödd, annars hefði
mér illa gengið við lesturinn. Þetta
er uppáhaldsbókin þín, og ég er vin
ur höfundarins. Þú munt ekki skilja
þessi ensku orð, og aðrir skilja þau
ekki heldur — og sú er ástæðan, að
ég hef ekki hripað þau á ítölsku.
En þú munt þekkja rithönd þess,
sem hefur elskað þig af ástríðu-
hita, og þú munt njóta þess á guð-
dómlegan hátt, langtum framar öll
um þínum bókum, að hann gat að-
eins hugsað um ást við lesturinn.
í þessu orði, yfrið fögru á öllum
tungumálum, fegurstu þó á þínu
máli — Amor mio — er öll mín iil-
vera hér og héreftir. Ég finn þig
lifa hér — en ég óttast mína tilveru
hér eftir — hvað þú munir ákveða,
tildæma mig til að gera. Örlög mín
eru í þínum höndum, og þú ert
kona, aðeins 17 ára að aldri — og
aðeins tvö af þeim árum utan klaust
urmúra. Ég vildi óska, að þú hefðir
verið þar áfram, af öllu hjarta, eða
að minnsta kosti, að ég hefði aldrei
hitt þig —- harðgifta á minni leið.
En þetta er allt um seinan. Ég elska
þig, og þú elskar mig — þú segir
það að minnsta kosti — og þú læt-