Úrval - 01.05.1978, Qupperneq 20

18
ÚRVAL
áður hafði líka kennt mér. Vera og
Coletta ræddu saman mörgum
sinnum, og svo var borið á milli til
Nurejevs og mín. I London varð þetta
eitthvað á þessa leið:
Colette: ,,Hann vill dansa móti
þér.”
Ég: ,,Ég ég hef beðiðjohn Gilpin
að dansa móti mér. Spurðu Veru,
hvort hann sé góður dansari. ’ ’
Næsta dag:
Coletta: ,,Vera segir, að hann
haldi stíft við að dansa móti þér, og
að hann sé stórkostlegur. ’ ’
Ég: ,,Mér finnst hann hljóta að
vera þreytandi. Hvers vegna vill hann
dansa við mig! Hann er aðeins
tuttugu og þriggja ára, og ég hef
aldrei á ævinni séð hann. ’ ’
Colette: ,,Það er sagt, að hann hafí
þvllíka persónutöfra, að hann þurfi
ekki annað en ganga inn á sviðið og
lyfta handleggjunum, þá sjái maður
strax fyrir sér svanina við vatnið. Vera
sagir að hann sé snillingur. Hún
segir, að hann haft „nasvængi.” Þú
veist, að allir snillingar hafa einstaka
nasvængi.” Og hún þandi út sína
nasvængi til að sýna mér.
Hann féll frá kröfu sinni um að
dansa móti mér — bili. En svo komu
önnur tilmæli: Vildi dansa-
höfundurinn okkar, Fredrick Ashton,
semja nýjan sólódans handa honum?
Fred féllst á það, með nokkrum
semingi þó, og samningar tókust.
Rudolf lá mikið á að kynnast
London, svo við buðum honum að
koma með leynd og búa í sendiráði
Panama í þrjá daga undir fölsku
nafni, svo fréttamiðlarnir fengju ekki
pata af heimsókn hans. Hann átti að
koma klukkan hálf sex síðdegis.
Klukkan hálf fjögur hringdi síminn.
„Þetta er Nurejev,” sagði djúp rödd
með miklum hreim. ,,Hvar ertu?”
spurði ég. ,,Ég er einn klukku-
tíma í flughöfn London,” sagði hann
á bjöguðu máli. ,,0, við
áttum ekki von á þér fyrr en seinna,”
sagði ég. ,,Bíddu þarna, ég skal senda
bílinn strax.” ,,Ég tek leigubíl,”
sagði hann. ,,Nei, það skaltu ekki
gera. Það er of flókið. Bíddu, þar sem
þú ert. ’ ’ Og bílstjórinn okkar þeyttist
af stað út á flugvöll.
Þremur stundarfjórðungum seinna
hringdi síminn aftur. ,,Þetta er
Nurejev,” sagði hann. „Hefur bíl-
stjórinn ekki fundið þig?” „Nei.”
Svo kom hann. Hann tók leigubíl.
Hann virtist minni en ég hafði
hugsað mér. Andlit hans var smátt og
tekið, og húðin einkennilega föl. Ég
tók strax eftir nasvængjunum.
Meðan við sátum og drukkum te,
reyndi ég að mynda mér skoðun um
hann. Ég sá, að hann var líka að meta
mig. Hann var mjög kurteis og talaði
einkar skýrt, þótt orðaforði hans á
ensku væri takmarkaður. Andlitið
endurspeglaði sérhverja hugsun og
var sífelldum breytingum undirorpið.
Nokkmm sinnum kom kaldur
glampi í augun. Ég veit núna, að
hann stafaði af óttanum, sem alltaf
blundaði rétt undir yfirborðinu,
tilbúin að hrökkva upp af blundinum