Úrval - 01.05.1978, Qupperneq 67

ÓKUNNIR SNILLINGAR
65
Eitt af sérkennum norðuramerískra indjána er hœfileiki
til að hlæja — að sjálfum sér og hverju því, sem að
þeim steðjar í lífsbaráttunni. Kannski hafa þeir þraukað
vegna þessa eiginleika. Sagan, sem hér fylgir, er sönn.
Hún er dæmigerð fyrir þann lífsskilning, sem höfund-
urinn varð var við hvað eftir annað, meðan hann bjó
meðal Cree-indjána í afskekktri indjánabyggð í norð-
vesturhluta Ontarió íKanada.
INDJÁNINN OG ELGURINN
— Tom Harpur —
SAAC Nenokesik þurrk-
vfí| l-'K aði wirann af enninu
*
*
*
I
víí
*
A<
aði svitann af
með handarbakinu og
stillti öxinni sinni upp
við grannan birkistofn.
Hann var þreyttur. Hann hafði unnið
frá því árla morguns við að fella
kræklótt greni- og furutré, sem hann
notaði til vetrarbrennis. Veturnir við
Mikla urriðavatn eru langir og
nístandi kaldir. Það var margt að
gera, áður en allt frysi.
Hann andaði að sér ilminum af
nýhöggnum trjám og fann að hann
var orðinn afsakplega svangur. Um
hádegisleytið hafði hann hitað lítinn
pott af tei og borðað tvö bannocks —
kringlótt, ósýrð byggbrauð, smurð
með tólg. Nú fannst honum eilífð
síðan. Hann bjóst til farar. Á morgun
ætlaði hann að koma til baka með
syni sínum í stórum ávaxtakanó og
hefjast handa um að flytja eldiviðinn
í hlassavís til Cree-þorpsins. Það liði
ekki á löngu áður en vötnin færi að
leggja. Kannski yrði hann eð nota
sleðann og hundana til að sækja það
síðasta.
Hann jós vatni á glæðurnar í eld-
stæðinu, lagði öxina sina og litlu