Víðförli - 01.11.1954, Blaðsíða 5

SIGUR KROSSINS SIGUR VOR
3
og það er hann, sem gefur tilefnið upphaflega að fyrra
bragði.
A öndverðum starfsferli sínum er Jesús staddur í sam-
kunduhúsi. Þar er borinn inn sjúkur maður. Jesíis segir við
hann: Barnið mitt, syndir þínar eru fyrirgefnar.
Þar eru fræðimenn staddir. Þeir segja: Þessi maður
guðlastar! Hver getur fyrirgefið syndir, nema einn, Guð?
Höfðu þeir ekki rétt fyrir sér? IJefur nokkur maður vald
til þess að fyrirgefa syndir? Að sýkna annan af sekt við
Guð? Að fyrirgefa það, sem annar hefur brotið af sér, leynt
og ljóst, við Guð og menn?
Slíkt vald hefur enginn maður.
En Jesús tók sig ekki á. Hiklaust horfðist hann í augu
við þessa fræðimenn og sagði: Ég hef vald til þess að f^n'r-
gefa syndir. Og hann áréttaði þetta vald sitt yfir siðalög-
málinu með því að hnekk'a náttúrlegum ákvæðum, leysa
manninn úr álögum hins líkamlega sjúkleika.
Hér kemur fram stefið eða grunntónninn í viðskiptum
Jesú við samtíð sína. Hann talar eins og sá, sem valdið
hefur, sagði fólkið. Hvaða vald? Valdið, sem enginn mað-
ur hefur, aðeins Guð. Hann talaði þannig um lögmál Guðs:
Þér hafið heyrt, en ég segi yður. Hann talaði þannig við
syndara og réttláta, sýknaði og sakfelldi af sama hikiausa
myndugleik. Hann skipaði höfuðskepnum að hlýða sér, bauð
lögrrrlum náttúrunnar birginn, heimtaði hlýðni af sjálfum
dauðanum. Hann sagði það, sem enginn maður rís undir
að segfa: Komið til mín, allir, ég veiti hvíld, lærið af mér,
allt er mér falið af föður mínum, þegar Mannssonurinn
kemur í dýrð sinni, munu allar þjóðirnar safnast saman
frammi fyrir honum og hann mun skilja þá hverja frá öðr-
um, eins og hirðirinn skilur sauðina frá höfrunum.