Víðförli - 01.11.1954, Side 58

56
VÍÐFÖRLI
ið betra að ég hefði grátið. Smám saman varð mér innanum
mig eins og ég þyrfti að kasta upp, og sú tilfinning hvarf
ekki fyrr en eftir marga daga. Sem betur fór var myrkrið
að detta á og nóttin huldi allt. Eg var þreyttur og átti mér
aðeins eina ósk, að loka augunum og sofa -—- sofa.
Þegar næsta morgun kom allt ofurlítið kunnuglegar fyr-
ir sjónir. Ég fór út að þorpsbrunninum til að sækjá vatn,
ég lét sem minnst fyrir mér fara, til þess að ég vekti síður
eftirtekt í hreinu vinnufötunum mínum. Allir þorpsbúar
sóttu vatn í þennan brunn, því í kofanum er hvorki vatns-
leiðsla, né salerni, né rafmagn, eða yfirleitt neitt það, sem
Evrópumenn telja til sjálfsagðra hluta. Já vatnið er sótt í
brunninn, þeir sem betur eru settir elda á olíuvél, hinir í
hlóðum. Eftir nokkra daga var ég svo heppinn að fá að
líta inn í nokkra af kofunum. Auðvitað eru engir gluggar
á svona húsum, því að gler er alltof dýrt. Á mörgum af
kofunum eru dálítil göt til að sjá iit um, annars er það
venjulegt að hafa bara dyrnar opnar, þá fæst sú birta sem
nægjanleg er talin. Rifur og göt eru annars þétt með leir,
en hann endist ekki nema á meðan hann er rakur, þegar
hann þornar, þá molnar hann burtu við hverja minnstu
hreyfingu. Margar fjölskyldur hafa ekki nema eitt herbergi
(ca. 4—6 m. langt og ámóta breitt), og það þó í fjölskyld-
unni séu allt að tíu menn. Heilbrigðisástandið í þessum
eymdarbústöðum er alveg hræðilegt. Á hverjum degi má
sjá hér eitthvað nýtt, því neyðin og eymdin eru alveg
botnlausar.
Þeir sem hér búa koma innan úr landinu. Og ástæðan
er sú, að þó þeir séu svo lánsamir að fá atvinnu, þá eru
launin sultarlaun. Allar jarðeignir eru í höndum stórjarð-
eigenda, smábændur eru naumast til. Landhungrið er óskap-
legt í þessu mikla landi, Afríku — svo hlálegt sem það nú