Skírnir - 01.01.1876, Page 3

KEISARA I'RENNI N GIN.
3
viSbúnaS sem nágrannar þeirra, friSarboSarnir, hafa í sínum ríkjum.
Bandafylkin ein bafa aSra skoSun á þessu máli. J>au vilja
líka hafa friS, en þau vilja ekki hafa bann eins kostnaSarsaman
og ófriS; þau reyna a8 fækka stöSuher sínum á ári hverju. Á
síSasta þingi þeirra lýsti hermáiaráSgjafinn yfir því, aS bann
hefSi getaS minnkaS stöSuher sinn svo áriS sem leiS, aS 25
þúsundir einar væru nú eptir, og myndi þaS nægja. þaS má
nærri geta, hver áhrif þessi stöSuher hefir á fjárhag ríkjanna,
enda vaxa ríldsskuldir í fleirum ríkjum óSum, er hvert ríkiS
keppist viS annaS aS efla sem mest her sinn og herbúnaS, og
þaS jafnvel smáríkin. þau láta ekki heldur sitt eptir liggja aS
„vera me8“, þegar um þetta mál er aS ræSa. HerkostnaSurinn
hefir aukizt svo mikiS í sumum rikjum á síSustu árum (t. d. í
þýzkalandi), aS friSurinn verSur þeim ofvaxinn, og þau mega
til a& hefja ófriS, til þess aS fá kostnaSinn bættan annarstaSar
frá. þaS fer því aS líkindum, þótt sumir séu vantrúa, er menn
sjá allan þennan mikla viSbúnaS, og gruni, aS svona dýr friSur
muni varla standast lengi.
Mesta þýðingu í aSalmálum NorSurálfunnar undanfariS ár
hefir óneitanlega keisaraþrenningin haft. Hún er í stuttu
máli þannig til komin. ÁriS 1872 áttu þeir fund meS sér í
Berlinni Alexander annar, Franz Jósef og Vilbjálmur fyrsti, og
gerSu þar samband sín á millum til aS varSveita friSinn í NorSur-
álfunni og halda jöfnuSinum uppi milli einstakra ríkja. Innan-
ríkismálum annara ríkja vilja þeir sem minnst skipta sér af,
þótt þau fari í ólagi, og ekkert má neinn þeirra taka sér fyrir
hendur í allsherjarmálum, nema hann leiti samþykkis hinna tveggja;
sameiginlega skulu þeir svo leggjast á þaS mál, er þeir vilja
fylgja fram. þetta er nú aSaltilgangurinn meS þrenningunni,
en mest mun hún þó í fyrstunni hafa verih mynduS til þess, aS
hver þeirra sjálfra gæti haft gát á öSrum, og enginn þeirra
raskaS jafnvæginu i NorSurálfunni, án þess hinir tækju í streng-
inn. Margt, sem viS hefir boriS síSustu árin, sýnir og sannar,
aS þessa sé rétt getiS, og þess meS, aS vináttan og samband
þetta í heild sinni standi ekki á' sem föstustum fótum. Hver
grunar annan, ef nokkurt minnsta tilefni er til þess, og óttast
1*