Norðurljósið - 01.01.1982, Síða 65

NORÐURLJOSIÐ
65
þessa einveru. Hann var blátt áfram neyddur til þess. Áður
hafði hann búið á góðri og miklu stærri jörð. En hún var í
niðurníðslu. Með iðni sinni gat hann ræktað hana upp. En þá
varð hann fyrir miklum óhöppum með búpening sinn.
Skepnurnar höfðu kostað mikið. Þar sem þær voru eina eignin
auk búgarðsins, varð hann neyddur til að selja jörðina og flytja
út í þessa eyju, sem þá var til sölu fyrir lítið verð.
í eynni voru grashagar góðir. Auðvitað var einmanalegt að
eiga þarna heima. En Einar Karlsson ákvað samt að kaupa hana.
Þótt það væri einmanalegt þarna, gat þó býlið orðið sem
ramminn utan um hamingjusamt heimilislíf hans, því að þarna
mundi Frelsarinn vera hjá þeim, ef hann væri beðinn þess.
Hjónin bæði og börnin elskuðu hann. Er þau voru mjög lítil,
lærðu þau að spenna greipar og biðja til hans. Því leituðu þau
trausts og hjálpar hjá honum daginn þann, er þau voru í
bráðustu lífshættu.
Einar Karlsson átti margt sauðfé. Þrjár af bestu kindunum
sínum hafði hann selt slátrara, sem bjó á meginlandinu. Átti
hann að afhenda þær á tilteknum degi. Þegar sá dagur kom, var
Einar mjög lasinn og varð að liggja í rúminu. Það var því
ákveðið, að börn hans, Maríanna og Eiríkur, skyldu fara með
kindurnar til slátrarans. Þau höfðu áður verið með í svona
ferðum, er þau fylgdu föður sínum og ráku á eftir kindunum, ef
þær voru tregar til að fara. Einari Karlssyni og Maríu var það til
mikils gagns að hafa börnin til að hjálpa sér. Þau þurftu ekki að
ganga í skóla, því að móðir þeirra hafði verið kennslukona áður
en hún giftist. Aðeins þegar prófað var komu þau í skólann og
voru alltaf með í hópi duglegustu barnanna.
Börnin lögðu nú af stað með kindurnar. Sóttist ferðin vel,
því að þær voru fararfúsar. Ferðin yfir flóðgarðinn var farin á
mettíma. En þá fór að koma babb í bátinn. Þar sem vegurinn
upp á landið hófst, var stórt graslendi. Þar var á beit um hálf
tvlft ungra hesta. Hvort sem heldur var, að styggð kom að
hestunum, eða þá þeir vildu teygja úr fótunum, það er ekki gott
að segja. Hitt er víst, að þeir komu á harða spretti eftir
veginum. Við þetta urðu kindurnar svo hræddar, að þær slitu
sig úr höndum Eiríks og þutu langa leið yflr mýrar og lyngi
vaxið landflæmi.