Norðurljósið - 01.01.1982, Síða 130

130
NORÐURLJÓSIÐ
Honum veittist ekki erfitt að trúa á kraftaverk. Of oft hafði
hann séð mátt Guðs birtast sem svar við bænum hans. Auk þess
hafði hann sjálfur reynt hið sama og Elía. Mótmælt því gat
engin rökleiðsla, því að „reynslan er ólýgnust“.
Eitt sinn bar það við, að Li átti alls ekkert til, svo að hann
gæti haldið starfi sínu áfram. Hælið var tómt, svo að hann vissi
alls ekkert, hvað hann átti að gjöra. Var þetta mikil trúarreynsla
fyrir hann. I skurðgoðamusterinu, sem var í sama þorpi, bjó
frændi hans, sem var goði. Hann heimsótti frænda sinn við og
við. Tók hann þá stundum með sér af gnægð sinni dálítið af
brauði og hveiti og gaf honum. Er gamli maðurinn tók á móti
slíkum gjöfum, sagði hann alltaf: T’ien-Fu-thi entien. - Náð
míns himneska föður. Hann átti við, að það væri vegna
umhyggju Guðs fyrir honum og af kærleika hans, að sér væru
færðar þessar gjafir. En goðinn leit öðruvísi á málið og sagði eitt
sinn við hann:
Mér þætti gaman að vita, hvað náð þíns himneska föður
kemur þessu máli við. Eg á hveitið. Það er ég, sem færi þér það.
Ef ég gerði það ekki, þá mundir þú brátt svelta til dauðs, án þess
að þinn himneski faðir hirti nokkuð um það. Það kemur honum
alls ekki við.
Jú, það er einmitt náð mín himneska föður, sem blæs þér því
í brjóst að hjálpa mér, svaraði Li gamli.
O. jæja, það er nú allt gott og blessað, sagði goðinn. Við
skulum sjá, hvernig fer, ef ég hætti alveg að koma með brauð til
þín.
Hann kom ekki til frænda síns í nokkrar vikur, jafnvel þótt
hann fyndi hvöt hjá sér til að hjálpa honum. Hann gat ekki
annað en borið virðingu fyrir gamla manninum. Var það vegna
allra þeirra kærleiksverka, sem hann var stöðugt að vinna.
Svo vildi til, að neyð Lis gamla var hvað mest á þessum tíma.
Loksins kom sá dagur, að hann átti ekki neitt til næstu máltíðar.
Ekki átti hann heldur peninga til að kaupa fyrir. Aleinn kraup
hann þá á kné í herbergi sínu og úthellti hjarta sínu í bæn til
Guðs. Hann vissi það vel, að Faðir hans á himnum vildi ekki
gleyma, gat ekki gleymt honum. Þegar hann hafði beðið Guð að
blessa fólkið allt í þorpinu, nefndi hann það, sem goðinn hafði
sagt: að Guð kærði sig ekki um börn sín. Bað hann Guð, sakir