Tímarit lögfræðinga - 01.06.1951, Qupperneq 77

MeSferS opinberra mála
161
elsi, 244. gr. 1. málsgr. hegnl. Sama er um svik skv. 247.—
251. gr. hegnl. En alger óþarfi væri að láta fram fara
sókn og vörn í öllum málum út af þjófnaði og svikum,
sem oft eru mjög einföld og óbrotin, þó að dómari hafi
vísað ákvörðun um ákæru til ráðherra.
I ööru lagi getur dómsmálaráðherra ákveðið málsmeð-
ferð vegna brota eftir 130.—137. gr., þó að refsihámark
sé 5 ára fangelsi eða lægra og þó að brot varði við önnur
lög en hegningarlög nr. 19/1940, „ef sérstaklega þýöingar-
mikil vafaatriöi eru í máli eöa úrslit þess hafa annars
tnikla almenna þýöingu.“ Þó að refsihæð komi hér sjálf-
sagt almennt nokkuð til greina, þá getur hitt varðað meiru,
ef mál hefur mikla almenna þýðingu, t. d. ýmis skattamál
eða útsvars. Er oft mikilsvert að fá úr því skorið, hvort
tiltekin lagagrein eigi við, hvernig beri að skilja tiltekna
lagagrein o. s. frv. Verður það alveg undir mati ráðherra
komið, hvor málsmeðferðin verður ákveðin.
Hér mega einnig fleiri brot ákærða verða dæmd í sama
^áli, þótt refsihæð fyrir hvert þeirra nemi eigi refsingu
samkvæmt 2. tölul. 130. gr. Með sama hætti kann að fara
um aðra þátttakendur í broti, sbr. t. d. 1. og 2. mgr. 212.
S1'- hegnl.: Aðalmaður getur hlotið allt að 8 ára fangelsi,
eu kona ekki meira en 2 ár. Mál hennar sætir þó sömu
meðferð og mál aðalmannsins.
Dómsmálaráðherra tekur fullnaðarákvörðun um máls-
^eðferð samkvæmt 2. tölul. 130. gr. Málsmeðferð og dóm-
Ul' verður því aldrei ómerktur í æðra dómi vegna þess,
að ráðherra hefur valið almennu málsmeðferðina eða máls-
ttieðferð eftir 130.—137. gr. Hins vegar yrði æðri dómur
Vl*st að ómerkja málsmeðferð og dóm, ef almenna með-
ferðin væri höfð, þó að skylt hefði verið að hafa hina,
samkvæmt 1. tölul. 130. gr.
3. Þegar dómari (formaður dóms, ef hann er fjölskip-
aður) hefur fengið málsskjölin frá ráðherra, þá skal hann
skipa sækjanda og verjanda og senda þeim skjölin með
Hlkynningu um stað og stund fyrsta þinghalds í málinu,
131. gr.