Tímarit lögfræðinga - 01.06.1951, Qupperneq 93

MeÖferÖ opinberra mála
167
dómari synjar um undanþágu, verður ekki prófað, unz
hæstiréttur hefur staðfest ályktun dómara. Ákvörðun um
líkamsrannsókn verður ekki framkvæmd, meðan kærumál
um það efni er óútkljáð í hæstarétti o. s. frv. Þó er sá var-
nagli sleginn, að dómari geti sérstaklega ákveðið, að kæra
fresti slíkri aðgerð ekki, ef hún verði talin brýnt nauðsyn-
leg til þess að rannsókn málsins komi að gagni. Leit að sýni-
legu sönnunargagni má ekki fresta, þrátt fyrir kæru, ef lík-
legt má telja, að það sé nauðsynlegt og að því kunni annars
að verða skotið undan eða að því verði glatað. Kæra á úr-
skurði um vitnaskyldu eða vitnaheimild eða samsvarandi
skyldu matsmanna og skoðunar frestar þó alltaf prófun
vitnis eða aðgerðum matsmanns eður skoðunar, síðasta
Uiálsgr. 173. gr.
B. Um áfrýjun dóma í opinberum málum eru reglur í
XXII. kafla, mjög breyttar frá því, sem verið hefur.
Ákærða hlýtur að vera rétt að áfrýja í sínu nafni dóms-
orði um kröfur borgararéttareðlis, svo sem skaðabóta-
kröfu, um missi erfðaréttar o. s. frv., og málskostnaðar-
ákvæði, sbr. 11. tölul. 172. gr. Bótakrefjanda og þriðja
Wanni, sem á eða telur sig eiga eign, sem gerð hefur verið
upptæk, sbr. 4. tölul. 2. málsgr. 175. gr., er og rétt að
áfrýja dómi að því leyti.
Annars ákveður dómsmálaráðherra, hvort dómur verði
borinn undir hæstarétt. Um það er svo mælt í 175. gr.
a. Dómsmálaráðherra er skylt að áfrýja, þó að ákærði
óski <ekki áfrýjunar:
1. Ef ákærða er dæmd 5 ára refsivist eða meira. Athug-
andi er, hvort ekki skuli og svo með fara, ef ákærði er
dæmdur til gæzlu óákveðið samkvæmt 62. gr. hegnl. Þeir
dómar eru ekki margir nú, þar sem refsihámark nær 5 ára
refsivist, en refsing í námunda við hámark er sjaldan
dæmd.
2. Mat ráðherra um áfrýjun eftir 1. tölul. kemst ekki
að. Um 2. tölul. 175. gr. er allt öðruvísi farið. Þar fer
afrýjun mjög eftir mati ráðherra. Samkvæmt ákvæðum
hans skal ráðherra áfrýja, „e/ sérstakar ástæður eru til.“