Hlín - 01.01.1926, Qupperneq 110

108 Hlin
inganna. Einkum á þetta við, er um er að ræða meðferð
og pössun ungbarna.
En sameiginlegt einkenni f/estra heimilistarfa kvenna er,
að þau krefjast stöðugrar umhugsunar um smámuni. Og
hver þessara smámuna heimtar konuna að kalla má ó-
skifta. Afleiðing þessa er, að konan lifir miklum mun
meira í líðandi stund en karlmaðurinn, miklu meira í
stöðugri umhyggju um hið einstaka.
Virðist mjög sennilegt að ætla, að þetta sje orsökin ti'
að hún er yfirleitt þröngsýnni en karlmaðurinn og skiln-
ingslausari á alt hið almenna.
Jeg þykist ekki gera konunum rangt til, þó jeg haldi
því fram, að þær eigi yfirleitt mjög erfitt með að skoða
nokkurn hlut frá »almennu sjónarmiði«. Peim er eðlilegast
að líta á alt frá einu og sama sjónarmiði, sem sje út frá
sjálfri sjer.
Skoðanir þeirra á mönnum og málefnum verða því
oftast súbjektívar eða huglægar, sjaldan hlutlægar eða
objektívar. En í þessu felst líka styrkur. Petta veldur því
að skoðanir þeirra eru oft ákveðnari og lausari vjð efa
og hik, en ef þær væru orðnar til við langa íhugun frá
mörgum sjónarmiðum.
óneitanlega er þetta takmörkun. En það er eftirtektar-
vert, að einmitt vegna þessarar takmörkunar, vinnur kon-
an hinu almenna — heildinni, mest gagn.
Þegar hún er í dýpstu samræmi við eðli sitt, þegar
hún er allra þröngsýnust, þ. e. þegar hún sinnir mest
kröfum augnabliksins, sem loka allri útsýni í rúmi og
tíma, einmitt þá er líklegt að hún vinni sín stærstu afrek
í þjónustu heildarinnar — í þjónustu allífsins. Það er
eins og þar sje að finna uppbót takmörkunarinnar. Og
uppbótina er sjálfsagt víðar að finna. Svo virðist sem lífið
leiti allstaðar að jafnvægi.
Enginn efi er á því, að konur njóta fyllri sælu og gleði
vegna hæfileika síns til að sökkva sjer niður í augnablik-