Hlín - 01.01.1935, Qupperneq 29

Hlín
2T
staðnum. Hann átti bágt með að sitja á hestinum fyrst
af óvana. Við komum heim klukkan þrjú um nóttina.
Þá er hann orðinn þreyttur og syfjaður. Jeg gef hon-
um næringu og fer svo með hann í herbergi, sem hann
átti að sofa í, og byrja að afklæða hann, en þá fer
hann að gráta svo sárt, að það gekk mjer mjög til
hjarta, að horfa á litla,, munaðarlausa drenginn. Jeg
sagði honum að leggjast niður og lagði hendina ofan
á vangann á honum og bað hann að reyna að sofna.
Jeg bað Guð í hljóði að hugga litla drénginn. Hann
sofnaði bi-átt og »Allar þrautir þverra þá, þegar maö-
ur sefur. — Enginn veit hve sæll er sá, sem þú að þjer
vefur«.
Iíann svaf í 10 tíma hrukkulaust. Þegar hann vakn-
aði, var glaðasólskin, og það var líka sólskin í huga
litla drengsins. Hann kom út til að skoða sig um. Jeg
vissi,, að nú voru góð ráð dýr, um að snúa huga hans
frá að hugsa um sinn einstæðingsskap. Jeg byrja á
að sýna honum túnið og hvernig væri unnið á því,
sagði honum frá kúnum, kálfunum og litlu lömbunum,
sem færu nú að fæðast. Hann fjekk strax brennandi á-
huga fyrir þessu. Næsta dag byrja jeg á því, að láta
hann fá sjer smáspýtur, eins og tæpa hálfa alm og
vísa honum á grasblett skamt frá húsinu, segi honum
aö þarna skuli hann nú byrja að búa sjer til tún. En
hvað jeg hafði gaman af að sjá til hans, hann byrjaði
starfið með brennandi áhuga og ekki hætti hann fyr
en hann var búinn að girða túnið sitt. Snæri var í
staðinn fyrir vír. Nú sagði hann aö um væri að gera
að bera á túnið og byggja hús á því. Þetta leyfði jeg
honum og var sjálf yfirsmiðurinn. Þjer getíð nú víst
ekki trúað, hve drengurinn var glaður við þetta alt,
og aldrei sá jeg hann hryggan eftir þetta. öllum frí-
stundum varði hann til að laga bæinn og túnið sitt.
Svo fjekk hann horn, kjálka og leggi til að hafa fyrir