Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1889, Qupperneq 28

28
að barna uppeldinu. Börnin fjölguðu jafn og pjett, og
árið 1843 voru þau orðin 42.
Werner liafði koniið á sameign hjá áliangendum
sínum og fengið pá til að verja fje sínu lianda þurfa-
mönnum. Sjálfur var hann fátækur, til þess að geta
hjálpað fátæklingunum. I-’rekmennin unnu fyrir liina
hrumu, fullorðnir fyrir hörnin, heilbrigðir fyrir sjúka:
þeir, sem höfðu siðferðislegt þrek til að bera, reyndu af
fremsta megni að styrkja þá, sem þeir áttu að annast,
bæði í líkamlegu- andlegu- og siðgæðislegu tilliti. Fá-
tæku og munaðarlausu börnin og aðrir bágstaddir aum-
ingjar fundu það brátt, að þar voru nöfnin, «faðir og
móðir» meira en nafnið tómt.
I þessum anda starfar stofnun Werners enn í dag.
Ein af grundvallarreglnm Werners hefur verið að
halda börnunum kappsamlega til vinnu. Hann hefur
lcomið upp prjónaherbergi, þar eru búnar til liinar sva
kölluðu Reutlingenvörur. pegar vjer komum þangað
(1886), voru þar 25 drengir, 9—12 ára, að búatil höfuð-
net, klúta og annan klæðnað handa körlum og konum:
kona var hjá þeim og sagði þeim tih
pegar börnin eru orðin svo gömul að þau hafi vit
á, er þeim kennt að það sjer skylda þeirra að hafa
sjálf sem mest ofan af fyrir sjer með vinnu sinni.
Drengirnir voru töluvert hreyknir, þegar þeir voru að
segja mjer frá, hverju þeir gætu afkastað á hinum ein-
skorðaða vinnutíma. Werner er fegursta fyrirmynd fyr-
ir alla þar. Hann var 75 ára, þegar jegliitti hann, og
þó var hann sístarfandi frá morgni til kvölds; hann
gefur sjer varla tíma til að borða. Jeg sá liann við
kveldverð skera sjálfan brauðið og skamta liverju barni
sinn skerf, og var hann þó nýkominn heirn og ferðlú-
inn. Yið miðdagsverðinn skamtar hann og sjálfur yfir