Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1889, Qupperneq 38

á öfugum enda; flest óproskuð börn eiga mjög bágt
með að skilja í pessu og fá leiða á pví. Landafræðis-
kennkla barna verður að byrja á peim hlutum, sem í
kringum pau eru í daglegu lííi, peim hlutum, sem
börnin pekkja af eigin reynslu; pekkingin um pá verð-
ur að vera undirstöðuatriði landafræðinnar. Sá, sem
ætlar að fræða börn, verður að taka pá hluti, sem pau
pekkja og ganga út frá peirra eigin reynslu, gera sig
sjálfan ungan og reyna sem bezt til að skilja hugsanir
peirra og pá erviðleika, sem pau hafa við að stríða við
námið; sje petta ekki gert, verður námið eins og í lausu
lopti, oskilið, leiðinlegt og árangurslítið. Hinir fyrstu
kennslutímar landafræðinnar ættu að vera samtal um
kunna hluti; auðsvaraðar spurningar skyldu upp bornar,
pær er vekja umhugsun og sjálfstraust. Slíkar spurn-
ingar geta verið um túnið heima, íjenaðinn, ferðina til
stekkjarins með pví, sem pá hefir borið fyrir augu, pær
vekja eftirtekt og umliugsun, ef pær eru rjett og vel
lagaðar, og umfram allt ánægju og sjálfstraust. Ef barn
tekur sjálft eptir einhverjum hlut, og uppgötvar eitt-
hvað með eigin eptirtekt, pá verður pað pannig sam-
gróið minni barnsins miklu fremur, en pað, sem pví er
sagt af öðrum. öll hin margbreytta veröld umhveríis
oss er ópekkt börnunum og inn í hana verða pau að
leiðast viljug, pað verður að vekja hjá peim eptirtekt á
hinum mörgu lilutum, sem par eru, pau verða að skoða
hana sjálf. Ef vjer hjálpum börnunum til pessa, gjör-
um vjer gott verk, ekki einungis með pví að vekja hjá
peimgleði, heldur með pví að opna augu peirra, svo pau
gangi ekki eins og blindir menn alla æfi sína.
J>egar svo langt er komið, að börn vita vel um pá
hluti, sem daglega bera fyrir augu peirra, og geta dreg-
ið dálitlar ályktanir af pví, sem pau sjá, pá mætti fara
að nota ljettar kennslubækur og setja peim fyrir lexíur.