Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1951, Side 76

56
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
ystu? Nei, ég held nú síður en svo.
Og hvaða náungar eru þetta? mér er
spurn. Þú hefur verið mér stundum
önug, Eva, og dálítið örðug með
sprettum, eins og þú hefðir hugann
einhvers staðar langt í burtu en ekki
hjá mér. Og þrisvar hefurðu hlaup-
ið frá mér fyrir það eitt, að ég dangl-
aði pínulítið í þig til að kenna þér
betri mannasiði. Og aldrei vildirðu
segja mér hvar þú hefðir verið, þeg-
ar þú komst aftur hnarreist eins og
drotning, og vildir ekki taka mig
aftur í sátt, fyrr en ég bað þig for-
láts á knjánum, sem ég gerði vegna
barnanna, sem öll voru að fara í
óhirðu hjá mér og fengust aldrei til
að þvo sér á meðan þú varst í
burtu . . .
Nú greip Eva fram í fyrir Adam
og mælti fastmælt:
„Hættu nú! Þetta er sú lengsta
ræða, sem út úr þér hefur komið
um dagana, og sú allra óþarfasta.
Farðu nú aftur til vinnu þinnar,
sem þú skilur, en hugsaðu ekki um
það, sem þú hefur ekkert vit á“.
„Þú fipaðir mig Eva og tókst frá
mér orðið en ferð alt af undan í
flæmingi“, svaraði Adam og reyndi
að stilla sig. „En ég fer ekki fótmál
héðan fyrr en þú gefur mér greið
svör, og segir mér alt, sem þú veizt
um þessa menn, sem mig hefur lengi
grunað að þú hafir verið hjá, þegar
þú hljópst frá mér“.
„Þú ert heimskingi, Adam, sem
aldrei vitkast . . . .“
Nú var það Adam, sem greip fram
í fyrir Evu og glotti við tönn:
„O, ekki er nú ættin mín svo
slæm, að ég sæki glópskuna þang-
að — en það dregur hver dám af
sínum hvílunaut“.
Nú var Evu meir en nóg boðið.
Hún reyndi heldur ekki til að stilla
sig lengur en hreytti út úr sér í
mikilli bræði:
„Þú óskar sannleikans, leirhaus-
inn þinn, sem varst skapaður úr
moldarhrúgu eða mauraþúfu, og ert
yngsti græningi allra græningja á
þessari jörð okkar, sem þú heldur að
sé þér undirgefin en er það ekki, því
það er hún sem skamtar þér en þú
ekki henni. Þú heldur, þrátt fyrir
alla vesalmensku þína, að þú sért
eitthvert meistaraverk í náttúrunni
og öllu æðri á þessari jörð, og vilt
drotna yfir mér, sem þú gerir svika-
laust, og yfir Skapara þínum ef þú
gætir. Þú heimtar að vita sannleik-
ann, sem þú skilur ekki, og sem
færir þér bölvun en ekki blessun,
og malar mjölinu smærra hallir hé-
gómagirni þinnar, sem þú hefir reist
þér himni hærri“.
Eva blés mæðinni nokkur andar-
tök til að sækja í sig veðrið. Það
brann eldur úr augum hennar, sem
Adam óttaðist öllum eldi meira. Nú
greip hann ekki fram í fyrir henni
lengur. Hann draup höfði og starði
óttaslegnum augum, sem ekkert sáu,
niður á moldargólfið og heyrði Evu
spyrja:
„Adam Leirsson! Veizt þú hver
elskaði mig fyrst?“
Adam hrökk við og kipraðist allur
saman eins og hann hefði verið
stunginn. Samt mumpaði eitthvað í
honum, sem átti víst að þýða: „Það
var ég!“ En Eva leit ekki á hann,
hálfboginn og kúrulegan. Hún stóð
teinrétt eins og myndastytta, sem
látin er horfa móti sólaruppkom-
unni. Og augu hennar sáu ekki neitt
nema innri sýnir frá sinni fullorðnu