Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1955, Qupperneq 96

78
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
bréfum J. Magnúsar Bjarnasonar til
Stephans, er nú eru í vörzlu ís-
lenzkudeildar Manitobaháskóla. Er
hér þá í upphafi kafli úr fyrsta
bréfi Magnúsar til Stephans, skrif-
uðu 30. maí 1896, er Magnús var
kennari í Geysisbyggð í Manitoba:
Kæri herra,
Þér mun þykja undarlegt að fá
bréf frá mér — manni, sem þú
þekkir ekki minnstu ögn. En orsök-
in til þess, að ég rita þér þessar
línur, er sú, að ég var einmitt núna
að enda við að lesa öll kvæðin þín
í „Öldinni“. Ég er einn af þeim
mörgu, sem ljóð þín hafa haft mikil
áhrif á, og ég hefi engin íslenzk
kvæði lesið, sem ég hefi haft meira
yndi af en ljóð þín og Þorsteins
Erlingssonar — að undanteknum
kvæðum þeirra Jónasar og Bjarna.
Það var þungt loftið hér í dag, og
það lá illa á mér, og mig langaði til
að lesa eitthvað fjörlegt og skemmti-
legt, — já, eitthvað, sem létti af
mér leiðindunum. Ég gekk að bóka-
skápnum — hann er reyndar ekki
stór — og ég fór að leita að ein-
hverri skemmtilegri bók. Ég rak
augun í Byron og Tennyson: ég las
nokkrar línur í „Don Juan“, en hætti
von bráðar, svo fór ég að fletta
Tennyson og rak mig þá á „The
poet’s song“ eftir hann, og um leið
hugsaði ég til þín. Og hvernig sem
annars á því stóð, þá fannst mér
þetta litla fagra kvæði Tennyson’s
einhvern veginn benda mér á
fallegu kvæðin þín. Ég tók svo
„Öldina“ og las hvert einasta kvæði,
sem þar er eftir þig — og mikil og
skemmtileg ljóðabók er það sannar-
lega. Þegar ég hafði lokið við að
lesa kvæðin, voru leiðindin alger-
lega horfin, og ég hugsaði mér að
rita þér nokkrar línur; ekki þó af
því, að ég ímyndi mér, að þú hafir
nokkurt gaman af því, heldur af
hinu, að ég stytti mér stund með
því, — ég er ætíð svo makalaust
eigingjarn.
Að svo búnu minnist Magnús á
fáein kvæði, er hann kveðst sér-
staklega hrifinn af, en fer síðan að
segja Stephani frá Karli Kuchler í
Leipzig, er þá var að semja sögu
íslenzkra bókmennta á 19. öld og
hafði um vestur-íslenzk skáld og rit-
höfunda stuðzt við heimildir frá
Magnúsi. Bréfi sínu lýkur Magnús á
þessa leið:
Þér fer nú að þykja nóg komið af
svo góðu. Ég fer því að slá botninn i.
Vænt þætti mér að fá eina eða svo
línu frá þér. Ég treysti því fyllilega>
að þú fyrirgefir mér allt þetta rugl
og barnaskap — ég er alltaf svoddan
blessað barn, þó ég sé orðinn 28 ara
gamall. — En ef til vill er alltaf bezt
að vera alltaf barn, að minnsta kosti
að geta fundið til eins og barn, þvl
maður veit þá, hvað lífið í raun og
veru er — maður finnur þá bseði
sætleik þess og beizkju.
Líði þér ætíð vel.
Ég er þinn einl.
J. Magnús Bjarnason
Þessu bréfi Magnúsar svaraði
Stephan 28. júní, þá staddui 1
Pokan, fjarri heimili sínu. Fer
bréfið, sem er stutt, hér á eftir.
Kæri herra, ,
Kæra þökk fyrir vingjarnleg
bréf, sem ég fékk framsent a^
heiman hingað út í óbyggð- ^g er