Tímarit Máls og menningar - 01.12.1972, Síða 48

Tímarit Máls og menningar
fyrir að við gleymdum húsi hans. - Síðan komu Vogsósar og Eiríkur galdra-
prestur upprisinn á móti okkur. Það var gleðilegur kapituli þó stuttur væri.
- Það hyllti undir þrjá veiðiþjófa í flæðarmáli vogsins. Við báðum lukk-
una að gæta þeirra og hjóluðum áfram.
Býlið Herdísarvík, þessi - fljótt á litið - feimni kollublettur í hrauninu
niðri við hafið. — Hvernig stendur á þvi, að mesta ljóðskáld þjóðarinnar
imdi sér þar svo lengi? — Otsærinn er þar að vísu í kallfæri, en ekki mun
Einar Benediktsson hafa ort sitt tröllfagra kvæði þar. — Var hann ekki ann-
ars orðinn veikur í höfðinu, þegar hann flutti í þessa urð? - Auðvitað van-
treysti ég ekki drottni í þeim efnum, að hér kunni að leynast margskonar
skemmtilegheit náttúrunnar, svo sem eins og smáfugl og sóley, jafnvel blá-
gresi og víðihrísla í hrauninu, nema, einhvern veginn lízt mér ekki á þessa
Herdísarvík.
Utar miklu er Krýsuvík. Þar er land grösugt og fagurt. Og einhvers staðar
hér á milli víkanna, var það í fyrndinni, að þeir flugust á útaf hrútsskrokk,
smalar kellinganna, Krýsar og Herdísar og drápu hvor annan og fóru til
helvitis eins og Grímur ægir. Sumir segja nú reyndar, að það hafi verið
kellingar sjálfar sem í þeim pataldri áttu, nema hvor sagan sem sannari er,
þá mun hér hafa verið svona ósnotur glíma.
Vatnið sem við komum næst að, heitir Kleifarvatn, og mig minnir það
sé undarlegt vatn. Mig minnir þar gæti bæði flóðs og fjöru þó ekki fari það
að lögmáli sævarins. - Það hefur verið fisklaust til skamms tíma, eða þar
til einhverjir forvitiir menn slurtuðu í það þúsundum silungsseiða til að
kanna hvort þvílík kvikindi gætu ekki þrifizt þar eins vel og í hverju öðru
almennilegu vatni á landinu. Hitt hef ég ekki frétt, hvernig fór, enda skammt
um liðið síðan sú saga gerðist.
Mér er sagt að Helgi í Brennu, sem var þjóðfrægur ferðamaður og nátt-
úruunnandi, hafi óskað þess að lík hans yrði brennt og öskunni dreift yfir
vatnið meðan líkfylgdin stæði í flæðarmálinu og skálaði. - En fyrir alla
muni gætið þess að skála ekki í merító, átti Helgi að liafa sagt.
Merító er spánskt brandí sem þessum ágæta íslendingi hefur þótt helzti
ógóður drykkur. - Ég veit ekki hvort þetta hefur verið gert, en aska þessa
ágæta manns hefði sannarlega átt þá viðhöfn skilið.
Ekki var ýkjalangur spölur eftir til Reykjavíkur. - Kristín var mjög þreytt
og enginn kall til að spjalla við í nálægð vegarins.
190