Tímarit Máls og menningar - 01.12.1972, Side 67

Minningar úr stéttabaráttunni
það sama og hinn hafði sagt. Ég lét þá ekki segja mér þetta í þriðja sinn
og gekk hurtu.
Eftir þetta hef ég oftar en einu sinni verið rekinn úr vinnu. Þegar sam-
dráttur hefur orðið í því sem borgararnir kalla atvinnuHf, þá hef ég vana-
lega verið látinn fara með þeim fyrstu. Þetta stafar þó ekki eingöngu af póli-
tískum kjafthætti, ýmiskonar mótþróa og óbilandi áróðursþreki. Ég hef
alltaf verið fremur óstabíll vinnukraftur. Þó ég hafi unnið við bílaviðgerðir
næstum óslitið í aldarfjórðung, þá get ég ekki sagt að ég hafi neinn ódrep-
andi áhuga á þessmn farartækjum. Og ekki hef ég fundið neina fróun í því
að þræla fyrir aðra. Ég hef aldrei vaknað á morgnana og hlakkað til að
skríða undir einhvern skrjóðinn. Lífsánægja mín hefur verið fólgin í frí-
tímanum. Hann hefur hka oft orðið mér svo dýrmætur, að ég hef ekki tímt
að eyða honum í jafnhlutlaust og ófrjótt ástand og svefn. Hafi ég tekið mér
bók í hönd að kvöldi, þá hef ég alltaf mátt búast við að ég kæmi ekki sj álf-
um mér í bólið fyrren undir morgun. Og þá hefur stundum reynst erfitt
að vakna. Og sá sem kemur oft of seint lil vinnu er sjaldnast mjög vel séður.
Nú fékk ég vinnu á verkstæðinu hjá Strætisvögnum Reykjavíkur, fjöl-
skyldufyrirtæki íhaldsins. Þarna var verkstjóri sem Friðsteinn hét, einhver
allra besti verkstjóri sem ég hef nokkurntíma haft. Hann var ekki bara
gæðamaður inní merg og bein, heldur líka róttækur vel og kunni ágætlega
að koma fyrir sig orði. Auk hans vormn við þarna þrír sósíalistar. Höfuð-
andstæðingurinn á staðnum var heimdellingur sem vann á lagernum.
Svo var það fyrir bæjarstjórnarkosningarnar 1950, að áróðursspjöld frá
Sjálfstæðisflokknum voru alltíeinu kominn uppá flesta bita þar sem vel
sást til - og vel að merkja ekki spjöld frá neinum flokki öðrum. Okkur
sósíalistunum þótti þetta andskoti hart, fyrirtækið ætti að heita bæjarfyrir-
tæki, semsé eign okkar allra, en ekki nein séreign íhaldsins. Við fengum
engan hljómgrunn fyrir því í kaffistofunni að krefjast þess allir sem einn
maður að spjöldin yrðu tekin niður - til þess var hugleysið alltof mikið
hjá mannskapnum. Við töluðum okkur þá saman, ég og einn sósíalistinn,
Þorleifur Jónsson, aðgætinn náungi og prúður og einhver slyngasti áróð-
ursmaður sem ég hef kynnst. Við ákváðum að láta þetta ekki viðgangast
mótmælalaust. Þorleifur fann það þá út, að á sumum spjöldunmn þyrfti
ekki annað en að gera einn staf úr tveim og mundi þá áróðurinn snúast uppí
allt annað en áróður fyrir íhaldið. A spjöldunum stóð: Kjósið sjálfstæðis-
menn! Komum við okkur saman um að Þorleifur héldi uppi miklum og
háværum samræðum í kaffitímanum á meðan ég næði mér í stiga, málningu
14 TMM
209