Tímarit Máls og menningar - 01.06.1996, Page 71
Alice Walker
Blómin
Myop virtust dagarnir aldrei hafa verið eins dásamlegir og nú þegar
hún skoppaði léttilega á milli hænsnahússins, svínastíunnar og reyk-
hússins. Höfugt andrúmsloftið kitlaði nef hennar. Uppskera korns og
baðmullar, hneta og graskera varpaði undrunarljóma yfir hvern dag
svo dálítill titringur fór um kjálka hennar af eftirvæntingu.
Myop hélt á stuttu, kvistóttu priki. Hún danglaði tilviljunarkennt í
eftirlætishænsnin og æfði söngtakt á girðingunni í kringum svínastí-
una. Hún var full léttleika og vellíðunar í hlýju sólskininu. Hún var
tíu ára og tilvera hennar aðeins söngur, prik sem lá þétt í dökkbrúnni
hendi hennar og undirleikurinn tat-dí-ta-ta-ta.
Myop sneri baki við upplituðum fjölum leiguliðakofa fjölskyldu
sinnar og gekk meðfram girðingunni þar til hún sveigði út í lækinn
frá uppsprettunni. Umhverfis uppsprettuna, þar sem fjölskyldan fékk
drykkjarvatn, uxu silfurburknar og villiblóm. Meðfram lágum ár-
bökkunum stóðu svín og rótuðu. Myop horfði á örsmáar hvítar
loftbólurnar leysa upp þunnt, svart jarðvegslagið og vatnið sem hófst
hljóðlega upp og rann burt með straumnum.
Hún hafði margsinnis kannað skóginn handan við húsið. Móðir
hennar tók hana oft á tíðum með sér síðla hausts, til að safna hnetum
á meðal fallinna laufblaða. Núna fór hún sína eigin leið, skoppaði
hingað og þangað, litaðist annars hugar um eftir snákum. Hún fann,
auk nokkurra algengra en fallegra burkna og laufa, faðmfylli af sér-
kennilegum bláum blómum með flauelskennda jaðra og sæturunna
alsettan brúnum ilmandi blómhnöppum.
Þegar klukkan var orðin tólf var hún víðsfjarri heimili sínu með
fangið fullt af sprotum sem hún hafði fundið. Hún hafði oft áður farið
jafn langt en framandleiki staðarins gerði hann ekki eins viðkunnan-
legan og hinar gamalkunnu slóðir. Það var skuggalegt um að litast í
TMM 1996:2
69