Tímarit Máls og menningar - 01.06.1996, Side 137

ekki nema hálfa söguna því sum ljóða
hans eru full af skáldlegum öfgum. í
þeim getur allt gerst, fjarstæður bornar
á borð fyrir lesandann eins og ekkert sé
sjálfsagðara, hið óvænta og fjarstæðu-
kennda er lofsungið eins og alþekkt er í
ljóðum franskra súrrealista. Það þarf
ekki að koma á óvart þó Sigurður hafi
lært eitthvað af þeim Éluard og Prévert
og fleiri frönskum skáldum. Sem dæmi
tek ég upphaf ljóðsins „Ljómanir“
(nafnið minnir auðvitað á hin frægu
prósaljóð Rimbaud):
Ennþá lifum við á plánetu
sem á eftir að koma í ljós
Ferðumst úr draumi lífs
í vöku dauðans
Itrekaðar rannsóknir
veita sífellt minni skilning
sífellt fleiri ljómanir
(48)
Annað ljóð, „Hvíslandi ilmur“, lýsir
dularfúllu hvarfi þokkafullrar konu úr
leiðinlegri veislu: „Ekkert eftir nema
hvíslandi ilmur“ eins og þar stendur. I
þessu ljóði sýnir Sigurður vel hvers hann
er megnugur þegar honum tekst best
upp. I ljóði getur allt gerst — galdurinn
nátengdur því, órjúfanlega tengdur
uppruna þess. Oft geta hin hversdags-
legustu yrkisefni eins og götuviti með
rauðu, grænu og gulu ljósi ýtt undir
hugarflug skáldsins. Hin örstutta stund
sem guli liturinn logar vekur upp eftir-
farandi hugrenningar í ljóðinu „Vetur
og gulur litur“:
Skríður gulur eftir kveikiþræði
Um blóð og gras og myrkur
Kveikir ljómandi líf
Óslitna röð minninga
Um gulan galdralit á fleti
Scheving og Svavar Guðna
Endar á ystu nöf
1 langdregnu ópi sólblóms
Meðan skjálfhentur vetur
Teiknar dökkar greinar í garðinum
(64)
Sigurður Pálsson er skáld augnabliksins,
skáld hrifhingar og hughrifa. Eldurinn
er það frumefhi sem er honum hug-
stæðast, „hreyfikjarninn sjálfur“. Að
glata hæfileikanum til að hrífast er eins
og að lenda í álögum eða fjötrum og ég
geri ráð fýrir að það sé eitt það versta
sem getur hent Sigurð Pálsson ef marka
má ljóðið „Næturfjólu": „Ilmur þinn/
og nafn;/ hvort tveggja leysir/ verstu
viðjarnar:/ að hrífast ekki“. Mörg ljóð
mætti nefna í viðbót sem eru vel ort og
athygliverð t.a.m. „I draumrofunum“,
„Demantarökkur“, „Gras“ og prósaljóð-
ið „Akasíutré“ sem er eftirminnilegt þó
það virðist í fljótu bragði einungis vera
einföld frásögn.
Ljóðlínuskip er heilsteypt verk, fágað
og að stærstum hluta vel unnið. Helst
finnst mér að finna megi að áttunda og
síðasta kafla verksins „Kveðjustundir“.
Það er ekki nægilega sterkur endir á
jafnsterkri bók og Ljóðlínuskip óneitan-
lega er. Reyndar er lokaljóðið „Að haust-
ið komi“ mjög gott kveðjuljóð en það
sama er ekki hægt að segja um ljóðin
„Það haustar“, „Gangljós", „Sjóðandi
vatn“ og „Spegilskrift" sem ýmist eru
hálfkæringsleg eða ekki fullunnin. I
lokakaflanum hefði að ósekju mátt skera
meira niður. Að öðru leyti finnst mér
Ljóðlínuskip mjög vel heppnuð bók og
örugglega ein besta bók Sigurðar til
þessa. Mörg falleg og hrífandi ljóð er að
finna á síðum Ljóðlínuskips ekki sístþau
sem eru einföld og fullkomlega einlægur
skáldskapur. Galdurinn er fólginn í ein-
faldleikanum eins og hjá meistara Élu-
ard sem Sigurður hefur auðsýnilega lært
eitthvað af.
Guðbjörn Sigurmundsson
TMM 1996:2
135