Skírnir - 01.01.1963, Blaðsíða 140

128
Sveirm Einarsson
Skímir
gert“. Fjallkonan 21.marz 1894 er í svipuðum hugleiðing-
um: telur leiki vetrarins heldur innihaldsrýra, deilir á val
söngvaleikjanna og segir þá ekki hafa neitt menntunargildi.
Hins vegar fer blaðið lofsamlegum orðum um frammistöðu
sumra leikenda. Þar eru blöðin einnig sammála, einkum vakti
leikur einnar ungrar leikkonu í þessum flokki, Stefaníu Guð-
mundsdóttur, hrifningu. Sannleikurinn er sá, að maður læt-
ur sér detta í hug, að verkefnavalið hafi iðulega miðazt við
það að gefa leikkonunni tækifæri til að hrífa áhorfendur með
æskuþokka sínum og fjöri sem hin ómótstæðilega og ófor-
betranlega ærsladrós, eins og einn af þessum leikjum hét.
Leikdómararnir urðu að endurnýja orðaforða sinn, eftir að
Stefanía Guðmundsdóttir var komin fram á sviðið. Þjóðólfur
segir t. d. hinn 15. marz 1895, að hún hafi fágæta leiklistar-
gáfu og leiki yfir höfuð allt vel. I Fjallkonunni 9. april s. á.
segir svo: „ . . . vóru það smáleikir, og heldr efnislitlir, enn
einn af leiköndunum þar, jungfrú Stefanía Guðmundsdóttir,
þótti bera af öllum. Hún hefur leikið hér fyr, og jafnan þótt
leika prýðisvel. Meðal annars lék hún síðustu kveldin
„Hjartslátt Emilíu“, sem hér hefir áðr verið leikinn af danskri
leikkonu, og þótti Stefanía gera það langtum hetur“. Og Isa-
fold 16. marz 1895 segir, að leikið hafi verið í Goodtemplara-
húsinu af „fámennu fjelagi og yfirlætislausu, enda að eins
leikin fáein smárit þýdd („Fólkið í húsinu“, „Frúin sefur“,
„Nr. eitt hundrað og eitt“, og „Valbæjargæsin“ —- eptir Erik
Bögh —) en með þeim yfirburðum af hálfu eins leikandans
sjerstaklega, að óliku er saman að jafna eða því sem almennt
gerist. Leikandi þessi er ungfrú Stefanía Guðmundsdóttir . . .
Henni er snöggtum mun sýnna um list þessa en nokkrum
öðrum hjerlendum, karl (sic) eða konu, er við hana hefir
fengizt hjer frammi fyrir almenningi hin síðari árin mörg,
10—20 ár eða lengur. Henni tekst að mörgu leyti beinlínis
mætavel. Ættum vjer þó ekki væri nema fáeina hennar líka,
gæti leikmenntinni orðið vanzalaust að vera höfð hjer um
hönd“.
Segja má, að þessi hæfileikakona hafi komið fram á réttu
augnabliki. Hins vegar er á engan hátt óhugsandi, að t. d.