Skírnir - 01.01.1963, Side 152
140
Sveinn Einarsson
Skirnir
þeim er að draga dul á skoðanir sínar í þeim efnum. En sú
staðreynd, að sömu menn, sem á vissu skeiði stýra æfingum,
eru leiðbeinendur, eins og Einar Hjörleifsson, Indriði Einars-
son og Bjami frá Vogi, em á öðru skeiði ritstjórar eða gagn-
rýnendur blaðanna, sú staðreynd felur í sér, að þeim er vel
kunnugt um þá erfiðleika, sem félagið glímir við inni fyrir.
Um leið og strangur agi er hafður á félaginu, ef svo má að
orði komast, reka blöðin áróður fyrir leikhúsið og til bóta fyrir
aðstandendur þess. Þann 28. maí 1903 lætur t. d. Reykjavík
þess getið í ásökunartón, að framtíð Leikfélagsins sé nú undir
því komin, að Alþingi og bærinn hækki framlag sitt, ella sé
sýnt, að leikhópurinn hljóti að dreifast; „leikendurnir geta
ekki, sem eðlilegt er, gefið sig við að leika ár eftir ár, sér til
stór-skaða í peningalegu tilliti,“ segir þar.
En í Leikfélaginu var glímt við fleira en að halda saman
hópnum. Leikararnir höfðu engir leikskólagöngu að baki sem
undirstöðu, en ný verkefni kröfðust nýs stíls, og það tók sinn
tíma að öðlast hann eða ráða við hann. Þegar L.R. tók til
sýningar Heimkomu Sudermanns, þótti ráðlegt að velja í aðal-
hlntverkið stúlku, sem aldrei hafði komið á leiksvið fyrr
(reyndist að vísu gædd óvenjulegri leikgáfu), en þekkti hins
vegar af eigin raun lífið í stórborgum. Það er ekki fyrr en
sem Magda Sudermanns, að Stefanía Guðmundsdóttir segir
skilið við ærsladrósir sínar og kemur inn á það svið, sem henni
var eiginlegast. Blöðin létu svo ummælt af því tilefni, að
frammistaða hennar sýni, að hæfileikar hennar séu stórum
víðfeðmari en hún hafi áður haft tækifæri til að sýna og veiti
nýja möguleika um verkefnaval. Um sama leyti eru aðrir
höfuðleikarar, eins og Gunnþórunn Halldórsdóttir og Ámi
Eiríksson, að taka svipuðum breytingum.
Hið nýja verkefnaval hafði i för með sér, að uppsetningar-
kostnaður hvers leikrits jókst. Þó að ekki verði annað sagt en
áhorfendur hafi tekið öllum nýmælum vel og með aðsókn
sinni stuðlað að þessum stefnubreytingum, er þó bersýnilegt,
að stundum var gripið til hinna margprófuðu söngvaleikja,
sem þá reyndust enn öruggari, hvað aðsókn snerti. Auðvitað
var þetta verkefnaval stórlega skrýtin blanda, en varla varð