Skírnir - 01.01.1963, Blaðsíða 199

Skírnir
Ritfregnir
187
Fáfn.—Regnism. 483 nmáls), Atlakviðu—Atlamálum (498), Sólvar—Sólar
(500), tjáir hann hug sin á milli—tjáir hann hug þeirra sín á milli (520).
Vísur Sigurdrífumála eru ekki tölusettar (464).
Frágangur bókarinnar mætti vera betri, t. d. er ekki sami pappír í allri
bókinni. Það má láta sér til hugar koma, að jólamarkaðurinn valdi þess-
ari hroðvirkni. En þrátt fyrir það á Almenna bókafélagið lof skilið fyrir
þátt sinn í útgáfunni og framtakssemi.
Einar er sannarlega afkastamikill vísindamaður, sem lætur skammt
stórra högga á milli, og öll verk hans vitna um lærdóm og gjörhygli.
Þessi bókmenntasaga er steypt í sama mótið. Þar við bætist, að öll með-
ferðin er yljuð af áratuga samskiptum og elsku á efninu. Stíllinn er við-
felldinn, kliðmjúkur, en orðmargur, í nánum tengslum við mælt mál. Það
hlýtur að vera óblandin ánægja fyrir Einar að láta af hinu gamla embætti
sem prófessor í fornum bókmenntum með því að rita sögu þeirra og
tryggja þannig, að andi hans muni svífa yfir vötnunum. Ég á þá ósk til
handa islenzkum fræðum, að Einari megi auðnast að ljúka þessu verki
þrátt fyrir annir sem forstöðumaður Handritastofnunar Islands.
Bjarm Gu'ðnason.
Peter Hallberg: Snorri Sturluson och Egils saga Skallagrímssonar.
Ett försök till spráklig författarbestámning. 192 bls. — Studia Islandica.
Islenzk fræði. 20. Reykjavik 1962.
Á síðasta áratug hefur þekking Svia á íslenzkum bókmenntum aukizt
til mikilla muna, með því að ýmis öndvegisrit hafa komizt i hendur
sænskum lesendum í ágætum þýðingum. Þeir, sem standa að þessu, eru
alls lofs maklegir. Ég hygg, að ég geri engum rangt til, þó að hlutur
P. Hallbergs í þessari menningar- og kynningarstarfsemi sé talinn lang-
stærstur. Hann hefur, eins og kunnugt er, snúið sumum aðalverkum Hall-
dórs K. Laxness á sænska tungu (m. a. sagnabálkinum af Ólafi Kárasyni
Ljósvikingi og Islandsklukkunni), og víst er, að Halldór hefði aldrei hlot-
ið Nóbelsverðlaunin 1955, ef ágætar þýðingar á skáldverkum hans hefðu
ekki verið fyrir hendi. Að auki hefur P. Hallberg birt í ýmsum ritum
fjölmargar frumsamdar greinar um skáldið og verk hans. Hinar miklu
hækur Hallbergs Den store vávaren (1954) og Skaldens hus (1956) eru
grundvallarrit um ævi, þroskaferil og skáldsagnagerð Halldórs K. Laxness
(sjá Árbók Landsbókasafnsins 1955—56). Þá má geta þess, að P. Hallberg
sneri á sænsku bókmenntasögu Kristins E. Andrésonar, og nefnist hún á
sænskunni Det moderna Islands litteratur 1918—48 (1955). Svo röskur
sem P. Hallberg hefur verið við kynningu og túlkun á íslenzkum nútíma-
bókmenntum, hafa fombókmenntimar þó ekki orðið afskiptar, eins og
sjá má af bókum hans Den islándska sagan (1956) og Den fornislándska
poesien, sem út kom í ár. Loks skal nefna rit það, sem er tilefni þessara
lina, Snorri Sturluson och Egils saga Skallagrímssonar.