Tímarit Máls og menningar - 01.03.2014, Síða 38

E r l a Þ ó r d í s J ó n s d ó t t i r
38 TMM 2014 · 1
– Heyrðu mig nú, væni minn, þína ungu fætur munar ekkert um að bera
þennan létta kropp svolítinn spöl, æ, ég er gamall og hrumur, sjáðu aumur
á mér og ljáðu mér klárinn spottakorn, þó ekki nema væri út að Hunangs-
vörðu.
Hann kann að væla, að flakkarasið, ég læt ekki plata mig svona.
– Ég verð að flýta mér!
Þá grípur karlinn til næsta vopns í búri sínu, hótana:
– Mig grunar að þú munir hafa verra af ef þú neitar þessari litlu bón.
Jájá, á að hóta að leggja illt á mig, karlhelvíti, hugsa ég um leið og í mig
kemur illur beygur. Ég þori ekki annað en hypja mig af baki, veit af sögum
að öruggara er að hafa kynlegan förumann með en á móti, ef hann kynni að
fara með ámælisorð eða vísu.
– Ríddu þá út að Hunangsvörðu, en alls ekki lengra! segi ég og reyni að
bera mig mannalega.
– Þakka þér fyrir, góði, ég sá undireins á svip þínum að þú gengur á
Guðs vegum, segir hann væmnislega, kann klístrug sleikju orðin jafn vel
og hótanirnar. Hann fer að basla við að koma sér á bak. Af klaufalegum til-
burðum hans sé ég að hann er alldrukkinn. Hann hirðir ekki um að lengja í
ístöðunum, þó ég hafi orð á því við hann að hann sé valtur í sessi.
– Hvaa… þú heldur þó ekki að ég falli af bikkjunni þó fæturnir séu lausir,
segir hann og hlær djúpum hlátri. – Heldurðu að ég kunni ekki að sitja hest!
Hann hefur pokann fyrir framan sig, tekur úr honum brennivínspela og
sýpur vænan teig með sælustunu, hnýtir fyrir pokann og stingur pelanum
í vasann.
– Ljáðu mér svipuna, væni.
Ég er að því kominn að hlýða í blindni þegar ég átta mig.
– Ég kann betur við að verða hestinum samferða, segi ég og sting svipunni
minni í barminn hjá þeirri silfurbúnu sem mér hafði verið trúað fyrir. Þeim
góða grip yrði ég að skila hvað sem öðru liði.
– Ha? Heldurðu að ég ætli að stela undan þér klárnum! Auðvitað ríð ég
bara lestagang, hesturinn er gamall og latur eins og ég.
Samt þorði ég ekki annað en vera heldur á undan honum ef honum skyldi
detta í hug að hvetja Rauð. En uggur minn var ástæðulaus, karl var hinn
rólegasti, raulaði fyrir munni sér og saup á öðru hvoru.
– Ó, að þú mættir aldrei tæmast, flaskan mín fríð. Hann bar flöskuna fyrir
augu sér. – Finnst þér ég ekki hafa gert kjarakaup?
– Ha, segi ég, ekki að skilja.
– Fékk heilan pott af brennivíni fyrir að láta mála mig í framan og leyfa
þeim að hlæja að mér, hahaha ha haaa.
Mér létti við að heyra síðustu orðin. Hann var þá ekkert yfirnáttúrlegur,
þetta var ekki fölvi og valbrá brennd af illum álfi heldur málning. Bannsettur
auli var ég að sjá þetta ekki. Nú er ég algjörlega óhræddur við karlfauskinn,
karlkvölina eins og mamma myndi kalla hann. En börn geta líka verið þreytt,