Tímarit Máls og menningar - 01.03.2014, Qupperneq 39

S e n d u r m e ð s v i p u
TMM 2014 · 1 39
ég svaf illa af spenningi yfirvofandi ferðalags og vildi að við værum komnir
að Hunangsvörðu og karlhelvítið léti mig fá hestinn. Og, andskotinn, datt
mér ekki í hug, hann er útsmogin óværa, þegar við loksins skakklöppumst og
slöttólfumst þangað er hann ófáanlegur til að stíga úr sínum sessi.
– Æ, ó, æ, sjáðu aumur á gömlum þreyttum manni.
– Þú ert bara helvítis fól! Svona, af baki með þig! Þetta er minn hestur! Ég
hef verið allt of liðugur við þig.
– Æ, mér er síst of gott að sitja dálítið lengur … Hana, viltu ekki stinga
þessu upp í þig, greyið mitt!
Hann réttir mér kandísmola og það stærri en síðast, en ég stenst
freistinguna og læt sem ég sjái ekki sælgætið.
– Af baki með þig, greppitrýni, þú misnotar góðvild mína! Ég verð að flýta
mér úteftir, skilurðu það ekki! Ég er orðinn bálreiður.
Karlskömmin bara situr sem fastast. Ég þykist sjá að ekki dugi annað en
beita brögðum og datt mér nú í hug örþrifaráð, undirförult.
– Viltu þá ekki að ég teymi undir þér? segi ég sakleysislega.
– Það væri nú þægilegt, þakka þér fyrir, nú líkar mér við þig. Hann réttir
mér tauminn hýr í framan.
Ég teymi nú hestinn með hinum ugglausa reiðmanni út að næsta grasbala,
nem staðar, þríf í karlinn af öllum kröftum og hrópa:
– Nú skaltu hypja þig af baki, frekju helvítið!
Tók á því sem ég átti til og velti honum af hestinum. Karlfólið var alveg
óviðbúinn þessari fólskulegu árás, hafði hvorki ráðrúm né getu til að veita
nokkurt viðnám, æpti á hjálp í ofboði um leið og hann féll niður í grasið.
Í fátinu missti hann pokann og þar sem flausturslega hafði verið fyrir
hann bundið hvolfdist nokkuð af pjönkum karls úr honum. Sá gamli stóð
furðufljótt upp, bölvandi og ragnandi.
Er hann hafði ausið yfir mig formælingum og hótað mér hefnd bætir hann
við sjálfum sér til huggunar: – Það er þó Guðs mildi að ég er óbrotinn og
blessuð flaskan heil.
Ég hlæ að hótunum hans og segi: – Eigðu bölbænir þínar sjálfur! Þær
hrína ekki á mér! Ég óttast hann ekki meir, mátt hans né megin. Við næstu
þúfu vind ég mér á bak og Rauður þýtur af stað á harðastökki, leiður á þessu
rangli. Ég var ákaflega hreykinn af því hve laglega mér hafði tekist að leika
á þennan fylliraft og þegar ég leit glottandi um öxl sá ég hvar hann var að
bjástra við að tína saman dót sitt og fá sér hressingu úr flöskunni þess á milli.
Er Rauður hafði skokkað með mig um stund kem ég að litlum bæ. Roskin
kona er ein að slá í hlaðvarpanum. Ég kasta á hana kveðju og spyr hvort ég sé
ekki á réttri leið að Kirkjuvogi. Hún heilsar mér vingjarnlega og segir að ég
hafi ratað rétta leið. Hún býður mér hressingu og þar sem ég er bæði þreyttur
og þyrstur þigg ég boðið og fer af baki og sleppi fram af Rauð. Hún ber mér
drykk út á hlað.
– Hvað heitir þessi bær? spyr ég.