Tímarit Máls og menningar - 01.03.2014, Side 100

S i l j a A ð a l s t e i n s d ó t t i r
100 TMM 2014 · 1
Kristín Jóhannesdóttir setti upp í Kassa Þjóðleikhússins var nöturleg saga
um kjör kvenna og stúlkna í veröldinni. Sýningin var litrík og smart þótt
efnið væri harmþrungið og þar fékk Þórunn Arna Kristjánsdóttir hlutverk
sem verulega reyndi á hana. En helst verður Karma fyrir fugla nú minnst
fyrir það að vera síðasta sýningin sem Herdís Þorvaldsdóttir tók þátt í, þessi
dáða listakona sem hafði þá heillað íslenska leikhúsgesti í Iðnó og Þjóðleik-
húsinu í yfir sjötíu ár.
Það er gaman að ungar konur eins og Kristín og Kari Ósk skuli fá tækifæri
á fjölum sjálfs Þjóðleikhússins. Í því sambandi má líka minna aftur á
sýninguna Núna á litla sviði Borgarleikhússins þar sem Kristín Eysteins-
dóttir setti upp einleiki eftir tvo unga höfunda auk Sölku Guðmunds-
dóttur, Kristínu Eiríksdóttur og Tyrfing Tyrfingsson. Öll eru þau efnileg og
sýningin var stórskemmtileg, aldrei dauður punktur.
Gaman og alvara vógust á í Hundalógík eftir Christopher Johnson
sem leikhópurinn Fullt hús sýndi í Þjóðleikhúskjallaranum. undir stjórn
Bjartmars Þórðarsonar lifnuðu ófáir hundar á þröngu sviðinu og sögðu
sögur af sínu hundalífi sem sumar urðu ansi áhrifamiklar og harmrænar.
Nærgöngulli var harmurinn í Hvörfum sem Rúnar Guðbrandsson leik-
stjóri og fleiri unnu upp úr málskjölum Guðmundar- og Geirfinnsmálsins
og Lab-Loki leikhópurinn sýndi í gamla hæstaréttarsalnum við Lindargötu.
Það er borin von að þessi ljóti blettur verði nokkurn tíma þveginn af íslensku
réttarkerfi en einmitt þess vegna er brýnt að rifja hann reglulega upp. Skyn-
samleg aðferð höfundanna var að sýna ólíkar aðferðir lögreglumanna við
yfirheyrslur eftir því hvaða fólk þeir eru að yfirheyra – hvort það á eitthvað
undir sér eða ekki.
Lab-Loki frumsýndi líka afar forvitnilegt stykki í Tjarnarbíó undir lok
árs, Stóru börnin eftir Lilju Sigurðardóttur sem fjallar um infantílisma – það
fyrirbæri þegar fullorðið fólk vill láta fara með sig eins og lítil börn, jafnvel
ungbörn. Ég játa fúslega að mér fannst efni verksins ógeðfellt og það tók mig
þó nokkurn tíma að komast yfir fordómana. En smám saman hefur eftir-
bragðið af þessari sýningu orðið býsna gott, hún sat í mér og hélt áfram að
trufla mig lengi á eftir. Það reyndi öðruvísi á leikarana en ég ímynda mér
að þeir hafi upplifað áður þótt margreyndir séu og leikurinn var minnilega
góður hjá þeim öllum, Lilju Guðrúnu Þorvaldsdóttur sem lék „mömmu“ og
Árna Pétri Guðjónssyni, Stefáni Halli Stefánssyni og Birnu Hafstein sem
léku „börnin“ hennar. Þó er freistandi að taka Árna Pétur út úr rétt sem
snöggvast, hann var alveg óborganlegur smásnáði og náði líka að sýna það
flókna fyrirbrigði sem svona fíkill er. Þar er ekkert einfalt, get ég sagt ykkur.
Magnús Geir ræður yfir stóru húsi inni í Kringlumýri en fór samt í
útrás á árinu sem leið og frumsýndi í október í Gamla bíói við Ingólfs-
stræti umdeilda sýningu á Húsi Bernhörðu Alba eftir Lorca sem Kristín
Jóhannesdóttir leikstýrði. Það er ekki eins gott að sitja í Gamla bíói og