Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Blaðsíða 62

Heíir vanrœksla átt sér staö í eítirliti með
innílutningi lytja? <m i>
Þannig spyr Moggi fyrir nokkru, meS fyllsta
alvörusvip og hvanngrænn eins og jólatré af
eintómu sakleysi og undrun. Og þaS er von, aS
hann spyrji — aS sumu leyti. Þegar Vilmundur
skrifar í blöSin, getur enginn efast um, aS hann
sé í öllum sínum embættisrekstri vandaSur eins
og útvarpstæki, og þaS sýna náttúrlega klögu-
málin yfir apótekurum líka, en þá má bara
spyrja: Hversvegna er maSurinn svona lengi aS
sækja í sig veSriS? Vér leyfum oss hérmeS aS
taka upp stríSshanzkann fyrir Vilmund og benda
á þaS, aS hann hefur haft öSrum hnöppum aS
bneppa upp á síSkastiS. Má þarna minna á allt
eftirlitiS meS matvælafölsun í landinu, svo og
hinn ágæta bækling hans um straum og skjálfta
í landinu (fæst enn hjá bóksölum), ennfremur
hinar röggsömu tiltektir viS sóttvarnirnar, þar
sem hann ætlar aS forSa oss því forsmeSjulega
niSurlagi aS drepast úr danskri inflúensu, og
fjölda margt fleira.
Vér vitum ekki til þess, aS mál hafi fyrr veriS
höfSaS hér á landi á heila stétt þjóSarinnar, og
sjáum þegar í hendi oss, aS þetta nýmæli muni
guSsþjónustunum hjá Oddfellowum — af því
þaS kom í ljós, aS hann hét eftir GuSmundi
góSa, sem var líka fínn maSur á sinni tíS) . . .
þegar, segi ég, GuSmundur HlíSdal fræSir mig
um póstmál, þá verS ég strax betri maSur á eft-
ir og salla á hann heimspeki, svo andlitiS á hon-
um ljómar af skilningi. Á meSan er Ásgeir
fræSslumálastjóri kannske aS fræSa Helga Tóm-
asson um farskóla og pólitíska prettvísi, en Helgi
skellir bara á hann blóStrukki í staSinn. Svona
mætti lengi telja: hver leggur sinn skerf í in-
tellígensinn, og verSur af þessu hin mesta upp-
lýsingaröld, enda finn ég þaS á mér, aS ég er
stórum vitrari eftir aS ég fór aS éta í Rótaríinu.
Hef ég jafnvel veriS aS hugsa um aS gefa út
sérstakt rit um þetta, en læt þessar línur nægja
í bili.
kosta oss eitt intervjú. Fyrir einhverja óskiljan-
lega tilviljun rekumst vér á Scheving Thorsteins-
son, sem vér aS vísu vitum ekki, hvort er for-
maSur lyfsalafélagsins, en af öllu fasi mannsins
má hinsvegar ráSa, aS hann sé þaS.
„BölvaS klúSur gat þetta veriS fyrir ykkur
apótekarana aS lenda í“, segjum vér.
„MeinarSu samningana viS SjúkrasamlagiS?"
segir lyfsalinn, og reynir aS láta eins og ekk-
ert sé.
„Nei, vér meinum þetta 100% krímínalítet
stéttarinnar“.
„Nú, ekki anna3“, segir lyfsalinn og lætur
svo lítiS aS brosa (þaS hefSi Stefán Thoraren-
sen þó aldrei gert). „ÞaS er bezt aS segja þér
eins og satt er . . .“ („enginn ofgamall gott aS
læra“, hugsum vér) „ . . . aS allt þetta mála-
vesen er ekki til annars en hlæja aS því“.
„ÞaS geta þeir gert, sem góSa hafa samvizk-
una“, segjum vér.
„Ekki held ég þaS sé mikiS í veginum meS
hana“, segir lyfsalinn, „því aS ég get leitt fram
ábyggileg vitni upp á þaS, aS ég hef hvaS eftir
annaS harSneitaS mönnum um hund, þótt þeir
hafi staSiS meS fimmkallinn í lúkunum. En ann-
ars er bezt aS tala sem minnst um þetta fyrr en
búiS er aS dæma í málinu“.
„ÞaS er nú ekki víst, aS þú verSir þá til viS-
tals, fyrsta kastiS“, segjum vér, „því nú ku rétt-
vísin vera staSráSin í aS láta einhvern dæma í
málinu, sem ekki smakkar þaS, þó þeir svo verSi
aS sækja hann til danmerkur. Og ekki kærum
vér oss um aS tala viS þig á Litlahrauni, því þá
verSur þú alltaf aS spila hund viS kollega þína.
En sem stjómarblaS verSum vér aS dæma mál-
iS í dálkum vorum, og vildum því heldur tala
viS einhvern delínkventinn, svo máliS verSi ekki
alltof einhliSa“.
„HefurSu þá kannske talaS viS Vilmund?”
spyr lyfsalinn.
„Já, og honum lá heldur illa orS til ykkar“.
„Ja, nú er ég fyrst hissa“, segir lyfsalinn, og
forSar sér.