Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Blaðsíða 115

Einn svanur í íúnkis. (XIII. 9.—10.)
(Dálögulegt kvæði í samryskjustíl.)
Hjá mér situr svanur, í skýjamyndum skrjáfa Suður í heimi eru svanir
söng og flugi vanur, skringileg læti máfa. sjálfsagt mörgu vanir,
bjartur himins her Allra fugla flug og ferð — en þeir eru svartir, er mér sagt.
ofar er. mergð. Er það skakkt?
Spakari en spói, Svart er suður í heimi, Nei, það eru sönglausir svanir,
spurulli en kjói það held ég mig stundum dreymi, söngrödd ekki vanir.
ertu fugl í þagnarþraut. svartir fuglar um sálina slást Það er að segja, þeir syngja ekki
Viltu graut? skást. sjálfir
— heilir og hálfir.
Hver ert þú hinn hvíti? Hvergi er hægt að vera
Hugans engin lýti með hund, sem ekkert vill gera. Þeir eru aðdáendur annarra, sem
minning manns á jörð Af menningar og matar ást syngja,
að halda vörð. margir sjást. sem hafa eðli til að láta tónana
klingja,
Hvítt sem hafsins máfur Þagnar þrunginn svanur, úthrópara í eigin stétt
er himins skýjarjáfur, þú munt ýmsu vanur, rétt og slétt.
karlmaður og kláfur þú munt eiga inni
og háfur. í manna heimkynni. Humm, humm, minn svanur, hæ, hæ, þú ert svona vanur,
Þú segir mér að sunnan, Ertu að rukka inn sunginn söng þú ert vitsmuna vakandi sál,
að mörg sé fögur nunnan. um árin löng? laus við tál.
Ég trúi ei truntum þeim, Eða ertu með boð
með skóreim. um fjarlæga aðstoð Og allir gleðjast, ef vel er sungið,
einhverra svartra svana? því mikið er manneskjueðlið
Þar sem engin söngrödd ómar Hef ég beðið um hana? þrungið,
og hugsanirnar eru tómar, Ertu virkilega með vængi handa í öllum stéttum af leti og leiða,
það finna margur má mér, frá hafi til heiða.
og fá. svo ég geti flogið með þér? Jæja, svanur minn,
Af vindi snjó og vatni Ég er sem svartur svanur þá er ég jafningi þinn,
trúi ég mörgum batni, og er orðinn því svo vanur, ef þú ert leiður sjálfur,
sem hungra, þyrsta og þjást við skýjahvítu hliðina á þér þá ert þú maðurinn
af ást. ég dökkur er. og ég er þú sjálfur.
gott, sbr. heiðingjatrúboðið í Kína o. fl. þh. Öf- ir barnabarnabarnabarnabörn vor, þegar ömmur
undum vér mest forgangsmenn málsins um það þeirra fara að raula yfir þeim hetjukvæðin um
leyti, sem þeir fara að kýla vambir sínar í friðar- „hann Jón Eyþórsson, sem glímdi við blámann-
middögunum úti í Svíþjóð og koma svo til baka inn“, og aðra þaðan af frægari fornkappa.
með háar orður frá Líberíu og Nígeríu í bak og fyrir. Þá verður það ekki leiðinleg dægradvöl fyr- Friðarvinur og lýsisgrósseri SP.

/
111