Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Blaðsíða 163

BOKARAUKI
Keílavíkur-sálmur.
Keflavík heitir herleg borg
hérna suður á landi.
Um aldir hefur þar engin sorg
orðið mönnum að grandi,
þangað til hér í haust
að landhelgis-bíllinn Ijúfi
um Iágnætti þangað skauzt.
Innihald skrítið bíllinn bar,
ballest af heldra tagi:
hvorki meira né minna var
en mörlandinn Hriflon frægi.
— Eitthvað hér undir bjó. —
Grásleppur allar urðu
andvaka í Garðasjó.
(VII. 1.)
Elinmund nokkurn ört með sann
indælis pilt má greina,
húsvilltan sjálfan Hriflu-mann
hýsti og veitti beina,
og gerði ’onum mikið gott.
Þar var af 1000 sortum:
Þurrt, kalt, heitt, blautt og vott.
Vegna stríösins. (XIV. 20.)
Hvað sem strúturinn kann að segja, er það
óhrekjanleg staðreynd, að hjá oss er síður en svo
„allt í lagi“, og fyrst og fremst er það auraleysið,
sem þjáir oss. Helzt lítur svo út, sem ekki verði
um að ræða neinn stríðsgróða fyrir oss, í þetta
sinn, og það svo, að „blessað stríðið“ muni alls
ekki heyrast nefnt. Er að vissu leyti enginn skaði
skeður, því það er búið að sýna sig, að vér kunn-
um ekki með fljóttekinn ábata að fara (og annars
heldur ekki seintekinn).
I þann mund, sem sendinefndin okkar lagði í
haf, lofsællar minningar, með árnaðaróskir í bak
og fyrir, rétt eins og hún væri eitt óskabarn þjóð-
arinnar af átján, kom greinarstúfur í málgagni
stjórnarfjenda, að hver maður í nefndinni væri
líftryggður fyrir 150 þúsund krónur. Þótti blað-
inu þetta dýrir Habbliðar, og að vonum. Lítið var
gert að því að bera á móti þessari staðhæfingu
blaðsins; því þó eitt stjórnarblaðið væri eitthvað
lítillega að malda 1 móinn, þá var það ekki nógu
kröftugt til að sannfæra neinn — „þeir geta nú
logið í Kolhreppnum“, sagði Daladier um Cham-
berlain fyrir stuttu, og eins mátti segja hér. Vér
getum því gengið að því vísu, að nefndin sé líf-
tryggð fyrir alls treikvart milljón, enda er það
síður en svo til að skammast sín fyrir, nema hvað
upphæðin er alltof lág, fyrir aðra eins menn, og
— sérstaklega — auraþörf vor mikil.
Allt bendir til þess, að enginn sjái nema vér,
hvílíkur leikur er hér á borði, viljum vér benda
stjórninni og hinu nýsezta þingi á það, að hér eru
í rauninni ótæmandi möguleikar fyrir hendi, sem
geta gert okkur flugríka á stuttum tíma. Hér eru
til í landinu óteljandi nefndir, landinu til kostnað-
ar (sem vér teljum eftir) og andskotanum til at-
hlægis (sem vér teljum ekkert eftir). Ef nú nokkr-
ar svona nefndir væru teknar og gerðar að sendi-
nefndum og assúreraðar nógu hátt í erlendri val-
útu uppá reikning ríkissjóðs, og síðan settar um
borð í eitthvert skip, sem vér viljum gjarnan losna
við úr flotanum, og síðan sendar á hættusvæðið,
má mikið vera ef þær koma allar aftur, og þarf
þá ríkissjóður ekki annað að gera en taka við pen-
ingunum.
Einhver kann að bera kvíðboga fyrir því, að út-
lendingar vilji alls ekki tryggja svona tros fyrir
okkur, en þá er hins að gæta, að þeir þekkja ekki
íslenzkar nefndir, eins og þær ganga og gerast,
nema kannske í hæsta lagi Fiskimálanefnd, og
hana væri vandalaust að skíra upp og kalla hana
t. d. Málfiskanefnd, þó í henni séu kannske raun-
verulega undirmálsfiskar. Tryggingarnar verða
vitanlega dýrar, en þá er ekki annað að gera en
tryggja nógu hátt, svo afgangurinn verði eitthvað,
sem um munar. Og peningarnir lykta ekki, sem
betur fer.
Vonandi er, að Alþingi sjái sóma sinn í því að
taka þessa tillögu til alvarlegrar íhugunar. Það
er ekki oss að kenna þó stjórn og þing hafi ekki
haft mannrænu í sér á undanförnum árum til að
hagnýta sér fjáraflaplön vor, svo sem alla júðana,
sem vér höfðum á hendinni fyrir nokkrum árum,
í félagi við vorn Sigurð Jónasson. En hinsvegar
treystum vér því, að hugsað verði hlýlega til vor,
þegar almennileg stjórn er komin á í landinu.
159