Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Qupperneq 46

Úr dagbókarblöðum
stjórnmálamanns.
(XI. 19.—20.)
LILJA EYSTEINS,
(þessi, sem enginn vildi kveðið hafa).
13. ág.
Erfiðlega gengur slátturinn. — Veit ekki hvar
þetta lendir alltsaman. Orðinn anzi „blankur“.
H. ág.
Náði tali af Sir Greenhorn, um fótaferðartíma.
Hann bauð upp á Genstand. Ég þáði það og fór-
um við inn á Hotel White Star, við Piccadilly
Circus. Sátum (þar) lengi. Snökkuðum (um) fjár-
mál. Hræddur (um) að hann tortryggi mig og
mitt ráðlag. Sýndi honum þó mörg vottorð um
ærlegheit mín.
15. ág.
Búinn að týna handbókinni minni. Líklega orð-
ið eftir á White Star W. C. Símaði strax til Sörs-
ins, sem ég var með í gær. Hann ekki fundið
handbókina; sagði bara nevver mænd. Þeir eru
kaldrifjaðir, þessir kallar. — Verst þykir mér, ef
Hitler finnur hana.
16. ág.
Loksins hefur mér tekizt að ná tali af Mr. Stony
Broke Esq., sem er pawnbroker í City. Hann sagði
að ég skyldi finna sig í kvöld kl. 9, því að þá ætl-
aði hann að traktera mig á lunch. Sýndist víst ég
vera svangur. Mér þykir vænt um þetta og sagði
við hann: „Ókei, big boy“. Meira um þetta á
morgun. En þangað til ég fer í þennan kvöld-lunch
ætla ég að nota tímann til þess að fara í búðir og
kaupa ýmislegt smávegis fyrir aurana, sem ég á
eftir.
17. ág.
Borðaði með Mr. S. B. Esq., eins og til stóð.
Var svangur til að byrja með. Vínið var ágætt,
sömuleiðis maturinn, svo að ég varð prýðilega
saddur, að lokum. Matseðillinn var á einhverri út-
lenzku, sem ég skildi ekkert í. Ég reyndi, eins og
ég gat, að slá vertinn um stórt lán. Hann sagði að
ég væri overborrowed. Ég fletti þessu orði upp í
orðabókinni minni í morgun og sé ég nú, að hann
hefur meint að ég sé „skuldunum vafinn eins og
skrattinn skömmunum". En hvernig hefur hann
fengið að vita það? Skyldi íhaldið hafa kjaftað
þessu í hann? Það væri svo sem eftir þeim háu
herrum, það get ég sagt þeim.
Úr óskila vasabók.
(XI. 19,—20.)
Bls. 13.
Ein mektar stofnun ég meina að sé
vor marg-umtalaði háskóle.
Dungal er þar einn drengur knár,
dýrðlegur rektor þetta ár.
Margur er þar og stinnur, stór,
stranglæröur herra prófessór.
Menningin á þar mögnuð vé,
mikið er þar um skynseme.
Skjálfa skýjaborgirnar,
skæli ég wt af því.
Mínar eru sorgimar
þungar sem blý.
18. ág.
Hef talað við marga burgeisa og ríkisbubba í
dag, en allt til einskis. Sorry segja þeir allir (það
er á voru máli: sorgbitinn), og það er ég líka.
Einn þeirra sagði damm sorry og er hann víst
eitthvað enn meira sorgbitinn en hinir. Allir skip-
uðu þeir mér að biðja sig ekki um meiri peninga
en ég væri búinn að fá hjá þeim, af því að þeim
þætti svo ári leiðinlegt að þurfa að segja „NEI“
við mig — „No“ á ensku, sem eiginlega þýðir nóg
af svo góðu. Hvað ætli Hermann segi og þeir all-
ir, þarna heima, þegar ég kem heim í ríki mitt eins
og halaklipptur hundur eða hvolpur? Hef lært
mikið í þessari ferð, þrátt fyrir allt, og getur sumt
af því meira að segja orðið notadrjúgt við það
verk að sigla stjórnarskútunni í strand, sem ein-
hverntíma þarf kannske að kunna tökin á.
Er nú að pakka mitt tau, — fer heimleiðis í
kvöld.
Viku seinna.
Kominn heim lánlaus. — Sendi þessum nýju
kunningjum mínum svohljóðandi hraðskeyti
(borgað úr landhelgissjóði): „Ástar þakkir, að
þið höfðuð vit fyrir mér, í utanför minni, og lét-
uð mig ekki slá ykkur meira en búið er“.
(Sign.) Lánsteinn.
Borgaði svarskeyti (úr Menningarsjóði) og
fékk samdægurs svolátandi svar: „Ekkert að
þakka“.
NB. Betra að geyma þessa skruddu. (Hér
þrýtur handritið.)
42