Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Qupperneq 94

Jómíiú Klukka. (xn.22.) Nýjung í lögvísi. (xn.w.>
Kvenverur þær, er í útvarpið tala, hafa fengið
svo mikið smjaður að heyra fyrir blíðleik raddar
sinnar o. s. frv., að það væri blátt áfram synd og
skömm, ef vér létum Jómfrú Klukku liggja óbætta
hjá garði. Vér höfum nokkrum sinnum hringt í
nr. 03 og alltaf er blíðan sú sama í vorn garð. Það
eina, sem vér höfum út á Jómfrú Klukku að setja,
er það, að hún skuli ekki nefna annað en tölur, og
þó þær að vísu geti verið nægilegar til að ákveða
með stefnumót, þá er það nú einusinni svona með
stefnumótastundvísi kvenfólksins, að það er hálf-
gerður lúxus að vera að ákveða upp á sekúndu.
Aldrei skyldi maður finna að göllum á hlutunum
án þess að stinga upp á endurbótum um leið, og
munum vér og það gera. Viljum vér láta setja
fleiri graffifónplötur í jómfrúna, sem hafi inni
að halda eitthvað annað en tölurnar, sem vér höf-
um yfirleitt skömm á. Gæti jómfrúin sagt ýmis-
legt af viti, sem erindi gæti átt til allra. Margir
setja ritningargreinar og önnur sprikkvort í al-
manök, til þess að mmna á fallvaltleik lífsins, svo
nú ekki sé talað um vonzku heimsins. Þetta mætti
gjárna taka til athugunar, en svo líka sitthvað
annað, sem málinu kemur enn meir við. Dæmi:
Vér hringjum í 03 og blíða röddin svarar: „9 —
7 — 20 — Ég er tveim mínútum of sein“, „22 —
7 — 10 — Núer Gvendur hlustarverkur að spíón-
era á stöðinni“, „20 — 0 — 0 — Nú er Sigurður
að verða of seinn í erlendu fréttirnar", „23 — 14
— 30 — Alltaf er hann beztur Blái borðinn“, „14
— 9 — 50 — Allt er betra en íhaldið", „7 — 0
— 0 — Morgunstund gefur gull í mund“, „18 —
30 — 0 — Munið eldri dansa klúbbinn í kvöld —
ballónakvöld og glóðaraugu á eftir“.
Svona mætti lengi halda áfram, ef vér vildum
eyða svertunni í það. Vér viljum benda á, að Hlíð-
dal hefur nýlega, í einkar skemmtilegri grein í
Lögbirtingi, tilkynnt, að hann hafi stofnað nefnd
af sjálfum sér, þjóðminjaverði og húsameistara
einum, til þess að dæma um frímerkin, sem eiga
að fara í næstu pöntun frá Englandi og kennast
við fullveldi vort 20 ára (1938). Ef nú t. d. svo
færi, að ekki yrði brúk fyrir þessi frímerki af
sögulegum ástæðum, gerði þessi nefnd ekki annað
þarfara en semja nokkrar víttihiðir í Jómfrú
Klukku. Eini gallinn á þessu er sá, að þetta gæti
leitt til ofbrúkunar, en við henni hefur Moggi
kollega ekki varað, og má ætla, að eftir því verði
farið, svo vér getum enn notið jómfrúarinnar vel
og lengi.
Síðan ísland varð fullvalda ríki, anno 1918, eru
íslendingar meir en áður farnir að sækja fyrir-
myndir sínar um ýmsa hluti til annarra landa en
danmerkur. Getur þetta að sumu leyti verið gott
og blessað, en þó hyggjum vér fullmikið hafa ver-
ið gert að því, að skáganga dani í menningarviö-
leitni vorri. Vér heimtum hæstarétt af dönum og
stofnuðum hér hjá sjálfum oss rétt, sem er hæst-
ur af tveimur, en um leið gleymdum vér einu, sem
er þó ekki minnst um vert, og þar með erum vér
komnir að efninu, sem er: einkennisbúningur
handa hæstaréttarmálfærslumönnum.
Einhver kann nú að segja sem svo, að vér höf-
um þegar þennan einkennisbúning, kápurnar, sem
málfærslumennirnir íklæðast áður en þeir fara að
skammast, en það er alls ekki það, sem vér mein-
um, því að þær hafa í rauninni enga hagnýta þýð-
ingu út á við, heldur meinum vér almennilegt úní-
form, sem þeir geta sýnt sig í á götunni.
f danmörku er siður sá (höfum vér eftir ný-
sigldum manni úr stéttinni, sem á æruna af því
að hafa fengið SPEGILINN til að taka mál þetta
upp á sína sterku arma), að þegar menn hafa
flutt mál fyrir hæstarétti dana í 10 ár, hafa þeir
leyfi til að bera þennan búning, sem er sallafínn,
fínni en slökkviliðsúníform hér, og fylgir honum
sverð 0g þrístrendur hattur. Hugmyndin er auð-
vitað að taka upp svona búning með nokkrum
breytingum, til dæmis gæti hatturinn verið fer-
kantaður til þess að sýna yfirburði vora yfir dani
með einum kanti. Einnig mætti gera þá breytingu,
að í stað sverðsins kæmi annaðhvort fláningar-
hnífur eða fjárklippur.
Ef svo ólíklega kynni að ske, að einhver færi
að halda því fram, að þessi búningur væri hégóm-
inn einber, til þess að stæla dani, þá verðum vér
fljótir að vísa slíkri fávizku til föðurhúsanna, og
skulum nú færa að því nokkur rök. Oss er spurn:
Haldið þið, að Stefán Jóhann hefði nokkurntíma
tapað málinu fyrir Pétri Jak., ef hann hefði haft
sverð eða hníf og Pétur vopnlaus? Nei, og aftur
nei. Stéttin þarf einmitt að vera vopnuð, og ekki
sízt með tilliti til væntanlegra lögfræðingamóta,
sérstaklega þess skandinaviska, sem bráðum verð-
ur haldið hér, og þar sem frændur vorir af Norður-
löndum mæta auðvitað vel búnir að vopnum og
klæðum.
En svo er líka hliðin, sem að almenningi snýr,
og þar erum vér komnir að aðalatriðinu. Haldið
þið kannske ekki, að hægra sé að vara sig á lög-
90