Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Blaðsíða 76

Um daginn og veginn.
Það má eins vel segja, að ég hafi gert rangt í
því að hætta mér út á ritvöllinn í síðasta tölublaði
SPEGILSINS, að minnsta kosti rangt gagnvart
sjálfum mér, því síðan hef ég verið svo yfirbom-
barderaður af bréfum, að ég sé varla út úr því að
lesa þau og ekki fæ ég neitt extra fyrir bréfin,
svo gott væri að mínir kæru lesendur vildu stilla
þeim í hóf, og þau verða alls ekki hirt nema þau
séu vel frímerkt. Enn sem komið er, hef ég samt
tekið öll bréf til athugunar, án manngreinarálits,
því það skal aldrei verða sagt um mig, að vegtyll-
ur þær, er mér hafa í skaut fallið undanfarið,
hafi stigið mér til höfuðsins.
Það, sem mest hefur verið talað um undanfar-
ið, er auðvitað Kvöldúlfsmálið, og er satt bezt að
segja, að það hefur hleypt nokkrum hita í fólk,
sérstaklega þó Héðin, sem vill gera þingið að
skiptarétti. En sem betur fór, tók enginn mark á
Héðni — þetta er jú fífl, og er nú væntanlega
rekið það slyðruorð af oss Framsóknarmönnum,
að við liggjum í vasa Héðins við hliðina á benzín-
tankslyklinum og öðru dóti. Allar horfur eru á
því, að Héðinn vilji ekki auðmýkja sig frekar en
orðið er, og þá verða kosningar, og munum vér
Framsóknarmenn ganga til þeirra gunnreifir og
sigurvissir. (Þetta síðasta hef ég eftir Hermanni,
svo það getur ekki verið lýgi; hann sagði það í
þinginu og bætti við: „Og nú ætla ég að segja
ykkur satt“.)
Ennþá er verið að narta í mig fyrir hlutleysis-
skort, en ég segi nú eins og mikilmennin, að ég
læt verk mín tala og bera mér vitni, og þarf því
ekki að eyða tímanum, sem ég fæ borgun fyrir, í
það að bera af mér. En innan um þetta eru mér
líka nóg huggun öll bréfin, sem ég fæ frá sveita-
píunum; ég segi bara ekki annað en það, að þær
voru ekki svona gráðugar að skrifa mér meðan ég
var ungur og einhleypur, en betra er náttúrlega
seint en aldrei. Ég mun nú gera skrifum þeirra
nokkur skil.
Kennaraskólanemandi spyr: „Hvað er veður-
fræðingur á ensku?“
Ég hef borið þetta undir enskan togaraskip-
stjóra, sem hefur verið hér við land, og segir hann,
að enska orðið sé Depression Bill.
Gudda í Glompu spyr: „Eru ekki ósköp vondir
menn á Spáni, að þeir skuli þurfa að vera að
berjast sýknt og heilagt og það meira að segja
um blessuð jólin?“
Ég svara: Eftir góðum bókum, sem ég hef gáð
í, eru á Spáni bæði góðir og vondir menn, og þess-
ar barsmíðar á þeim eru auðvitað vondum mönn-
um að kenna; þeir réðust á góðu mennina, og svo
urðu þeir auðvitað að verja sig. Að þeir börðust
um jólin, kemur til af því, að þá var anzvíti kalt,
og þessvegna betra að berja hvor annan heldur
en berja sér, eins og vér íslendingar og aðrar
friðsamari þjóðir myndum gera í líkum tilfellum.
Gudda segir ennfremur: „Ég hef alltaf hugsað
mér þig afskaplega fallegan — ertu það?“
Ég svara: Svei mér, ef þú kemur mér ekki til
að roðna, Gudda mín, og ég segi ekki annað en
það, að ég ætla mér ekki þá dul, að fara að hagga
þessu áliti þínu.
Kjósandi á Norðfirði spyr: „Er Héðinn lög-
fræðingur?“
Ég svara: Nei, en hann hefur það til að haga
sér eins og lögfræðingur.
Gísli ritstjóri spyr: „Hvað er sannleikur?“
Ég svara: Þetta spurði Pílatus um löngu á und-
an þér, Gísli minn, og var fátt um svör frá öllum
viðstöddum. Ég er þó það betri, að ég get svarað
þér til fulls og sagt: Sannleikur er það, að ég veit
ekki, hvað sannleikur er. (Þetta hefði Sókrates
ekki gert betur.)
Og nú verð ég að slá út í léttara hjal, því að tím-
Fyrst trúarkjarna vantar og Iýðsins dufl og dans,
dregur alla breiða veginn niður,
á hverjum morgni Sigrún ætti að syngja „Guð vors
lands“,
en segja á kvöldin „Drottinn sé með yður“.
í einangrunar strjálbýli er eðlishvötin heit,
sú undirvitund þráir næturskröllin.
Það hoppar upp af gleði hvert hjarta í Mývatnssveit
að heyra auglýst Reykjavíkur-böllin.
Já, auglýsinga-tíminn er æðsta gleði mín,
og afmælunum mætti fjölga betur.
Mér sorgir renna í hjarta, er symfónían hvín;
í sumar breytist — jafnvel heylaus — vetur.
Æ, æ.
72