Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Blaðsíða 164

Keflvíkingar með kurt og pí
kúrðu í bælum fínum
— enginn skal gera grín að því —
hjá glóðvolgum konum sínum
— sem er sjálfsagt einna bezt —
og undir brekánum breiðum
blund höfðu loksins fest.
Þeim í skyndi í brúnir brá,
burtu þeir voru hraktir
ráðskonunum og frúnum frá,
fram úr þeir hlupu naktir.
Guðað var gluggann á.
Fundarboðandi bljúgur
barði að hverjum skjá.
Hriflon ætlaði að halda fund
um hánótt, orsaka vegna.
Ólafur Thors á enga lund
átti um það að fregna,
hverja sál hann þar á.
Nú átti á næturþeli
að nema þær honum frá.
Fundarsalurinn fylltist skjótt
fáklæddum sæmdarmönnum.
Jónasi mjög — um miðja nótt —
mælskunnar hæst í önnum
fipaðist fyrsta sinn.
Hurð var úr tengslum tekin,
Thorsarinn ruddist inn.
Ólafur Thors er öðlings mann.
Ættum við marga slíka —! —? —
Af köllunum fiskinn kaupir hann
— kannske atkvæðin líka —
til tjóns fyrir sjálfan sig,
en hagnaðar fyrir hina.
Hans sál er dásamlig.
Óli forhertur orðið tók.
Aumingja Jónas flúði.
Ólafur kroppinn allan skók,
úr sér mælskunni spúði:
,,Hvað er að gerast hér,
er verið enn að stela
atkvæðunum hér frá mér?
Hver kaupir fiskinn hér á strönd?
Hver stjanar ykkur kringum?
Ég, sem er ykkar önnur hönd
á öllum jarðneskum þingum
og atkvæðin hérna á“.
Þá ómaði utan úr salnum:
Amen, Hallelújá!
Hriflon úr sínu homi skreið,
hryggðarmynd veikra burða.
Samstundis yfir Ólaf leið,
sem ekki var nokkur furða.
Hrifloni hægðist þá.
Andríki úr sér hellti,
unz Ólafur svefni brá.
Ólafur Jónas aldrei má
óhræddur sjónum líta.
Jónas má Ólaf aldrei sjá,
undan sér gjörir flýta.
í orðsennum yfirleitt
ósigur bíða báðir,
báðum fær miður veitt.
Einar Magg heitir ungur sveinn,
aðgætinn vel og stilltur;
jafnaðarmaður hjartahreinn,
háleitur gæðapiltur.
— Fasið er stundum frekt. —
Ættaður austan úr sveitum,
sem ekki’ er nú dónalegt.
Um fundarsálirnar fór hann þar
Felixar rökum slingum.
Ólaf og Jónas báða bar
blóðrauðum svívirðingum.
Óvæginn á þeim tók.
Einar er ágætis piltur.
Einar er teólóg.
Heiftarmenn fylltust fúlum reyk,
fóru með harki og braki.
Jónas komst út við iílan leik,
Elinmundar á baki.
ÓIi óvígur lá.
Með gríðarstórt glóðarauga
guðsmanninn einhver sá.
Sál mín, ver aldrei upp með þér,
einn er til heitur staður.
Margur um hánótt enginn er
atkvæða fiskimaður.
Sofi í sælli ró
þyrsklingar upp’ í þara
og þorskar í reginsjó.
í bælið læddist nú bóndi hver
bólhelgis til að njóta.
Konan vaknaði vond og þver
veltandi sér til fóta,
og breiddi hátt yfir haus,
með ónot af öllu tagi
og undir-brekána-raus.
Fornemuð eins og vonlegt var
vítti hún orðum skærum
nætur-útgöngur allskonar
og uppþot úr bólum kærum.
Ef ekki róið er
ektafólk á að lúra
uppí — og skemmta sér.
Næsta dag gæftir gjörðust á
gjörvöllum Reykjaskaga.
í Keflavík enginn blundi brá
þó birti og tæki’ að daga.
Hádegissólin hlý
sofandi formenn signdi.
— Sjódýrin áttu frí. —
Fleira af þessum fundi hlauzt
Framsóknar mjög í anda.
Bráðgáfaður r— í bílnum skauzt —•
bæði til munns og handa
Hriflungur heim til sín.
— Syng nú ei meir að sinni
sálar-angistin mín. Z.
160