Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Blaðsíða 69

Alþingi vill afdanka presta,
eflaust til hins neðsta og versta
senda þá, og þarfaverk gera:
það mun nóg á jötunni vera!
Landhreinsun er líklega að prestum,
leiðinlegir þykja þeir flestum;
einatt mjög við stjórnarvöld stífir,
stundum nokkuð konservatívir.
Kirkjugöngur aflagðar allar,
útvarpið um trúmálin fjallar.
Er það miðstöð andlegra fræða,
ekki er þar um hlutdrægni að ræða.
Andaher frá útvaldra heimi
er um Iandið víða á sveimi,
læknar sjúka, lífgar við dauða,
líknar jafnt þeim ríka og snauða.
Friðrik þeirra foringi heitir,
fer um landsins kaupstaði og
sveitir.
Alltaf með sér apótek hefur,
umbúðir og reseft hann gefur.
Þetta máttu kallarnir kaupa,
kófsveittir til læknanna hlaupa,
einatt hjá þeim angraðir híma
og eyða sínum dýrmæta tíma.
Af því Friðrik alltsaman gefur
og ýmigust á læknunum hefur,
reyna þeir að rýra hans hylli,
og rægja hann því dúranna á milli.
Flestir þeir, sem fullkominn bata
hjá Friðrik öðlast, læknana hata.
Af hjarta þeirri krossbölva klíku,
sem kvelur jafnt þá fátæku og
ríku.
Fjártjón oft af framboði leiðir,
Friðrik virðast læknamir reiðir,
því methafar í okri þeir eru
og óttast þessa hjálpsömu vem.
Jónas komst í kast við þá forðum
og kenndi þeim með hógværum
orðum
að varast bæði okur og annað,
er öllum væri sannkristnum
bannað.
Læknar kváðu hann vitskertan
vera,
viídu ólmir svæfa hann og skera.
íhaldið var ánægt að greiða
allt, er kynni af þessu að leiða.
Áldrei Jónas undan þeim flýði,
eftir vanda stóð sig með prýði:
í bræði Iét þau beiskyrði falla,
að bandvitlausa teldi hann þá alla.
Reyndust þeir sem hræfuglar
honum;
hatar Jónas læknana að vonum.
Ritaði þá talsvert í Tímann,
og talaði um þá skammir í símann.
Flestir þeir, er framfarir styðja,
Friðrik bæði ákalla og biðja.
Hylla þennan foringjann frækna,
en forsmá alla jarðneska lækna.
Við guð og menn ég senn er nú
sáttur,
en sífellt þverrar andlegur máttur.
Um meiri vizku meistarann beiði,
mosann burt úr skegginu greiði.
Nú er úti hörku hríð.
Hvenær batnar þessi tíð?
Eg ligg inni og yrki níð
um illa vaninn, heimskan lýð.
(AS Norðan.)
Nýjárs
hugleiöingar.
I.
Velkomið, ár, til lýðs og lands,
að leggja bíessun á vonir manns,
ríkisstjórnina að reisa við,
rétta Hermanni styrk og Iið.
Blessa Nasa og barlóm hans,
breiða á Héðin olíukrans,
efla Kveldúlf og íhaldið,
Olgeirssyni að veita frið.
Bændaflokknum að búa skjöld,
bruggurunum að auka völd,
Blöndals að hressa heyrnartól,
hreinsa þeffærin, gefa skjól.
Eysteins virztu að auka gin,
svo enn geti minnkað landráðin,
Skúla að geta skammtað rétt,
svo skipti hann jafnt með hverri
stétt,
Alþýðuflokknum aukist lið,
óðar þá hverfur sjálfstæðið.
Færðu stjórninni brauð á borð
og brennivín yfir lög og storð,
kommúnistunum krónufans
og kort yfir Rússa línudans.
II.
Aumt er að sjá hve Iandsins lög
léleg eru og brotin mjög.
Landráðaskjölin skína
skært yfir landsbyggð mína.
Þjóðráðin liggja í leyni,
líldega undir steini.
Vandráðið er nú öllu úr,
aúðráðinn þjóðar hagur klúr,
ríkisráð dofna og dvína,
dimmt er við hvílu mína.
Snjallræði væri að snýta sér,
snakillur margur er.
RAUÐKA — 9
65