Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1944, Blaðsíða 126

Hátíðaljóð.
Margt í bæjunum ber til stundum,
blöðin gera sér mat úr því.
Rifrildi skarpt á flestum fundum,
svo fá verður þangað pólití.
Yfirkeyrslur og æsingar,
ölæði, slark og kvennafar.
Kyrrðin er meiri sögð í sveitum,
sjaldan þar örlar skærum á.
Atburð kátlegan einn þó veit um
og ætla honum að skýra frá.
í sveitinni átti hann upptök sín,
þó örsjaldan heyrist þaðan grín.
Skýrt er oss frá í Skagafirði
skyldi nautgripasýning háð.
Mörg er þar kýrin mikils virði,
og metfé bóndans í Sengd og bráð.
Bændur elska þær, ýmsir þar,
ekkert síður en konurnar.
Nú var á ferðum gleði og gaman,
því gróflega er fátt um skemmtan
þar.
Stjórnin sveikst um það árum
saman
að annast tuddasýningar.
Aurana hafði ei Eysteinn til:
allt fór í Bretans reikningsskil.
Páll heitir maður prýðilegur.
Páll skyldi boða sýningar.
Páll er aldrei að tala tregur.
Tvívegis vann hann kosningar.
Páli er auðnan ávallt stefnd:
Hann er í bændaketsverðlagsnefnd.
Páll sá er einatt önnum kafinn,
aldrei hefur hann stundarfrið.
I allan skrattann hann virðist vafinn
vera, sem annað stjórnarlið.
Hvern einasta dag í ársins hring
einhversstaðar hann heldur þing.
Á Miklabænum og MælifelSi
mætustu prestar hafa bú.
DagSega er mælt þeir djöfla hrelli,
dreypa á lýðinn andatrú.
Með Sólveigu annar átti stríð,
við Imbu slæst hinn — í Varmahlíð.
(XIII. 14.)
Bréf var þeim afhent einusinni,
innihaldið það sama var:
„Á hvítasunnuhátíðinni
hef ég hjá ykkur syningar.
Ef tíminn finnst ykkur þegi þjáll,
þessu er ei hægt að breyta. — PáII“.
Hér virtist mjög úr vöndu að ráða
og vonlaust að heimta breytingu.
Þetta kom alveg yfir báða
eins og þjófur úr heiðskíru.
Þeir ákvarðað höfðu annað lag
og ætluðu að ferma þennan dag.
Þeir vissu Pál ekki grannt aðgætinn
á guðspjöll og trúarkreddurnar,
og yrðu nú náköld norðanlætin,
þá notaði hann máske kirkjurnar.
Ef öskrandi beljur yrðu á ferð,
öll myndi truflast messugerð.
Prófasti og biskup báðir síma,
og biðja um ráð út úr vandræðum.
Oðar kom svar á settum tíma:
„Sjálfsagt að loka kirkjunum.
Verjið inngöngu öllum þar,
þó ýgur sé Páll og beljurnar“.
frysta merkustu menn þjóðarinnar, dauða eða lif-
andi.
Sagnfræðingar vorir hafa hingað til verið á
einu máli um að kenna oss, að á „miðöldunum“
hafi alltaf verið myrkur, og getur þetta haft geysi-
legan sparnað í för með sér. Mætti reisa einn skúr,
vandlega fóðraðan með tjörupappa, á miðju sýn-
ingarsvæðinu og mála utan á hann „Miðaldir“.
Skúrinn mætti svo annaðhvort leigja einhverjum
Ijósmyndara eða nota hann fyrir svarthol fyrir
þá, sem gubba á almannafæri, eins og þeir gera í
Hveragerði (aðkomumenn). Ekki skulum vér samt
neita því, að vér myndum sakna ýmislegs úr mið-
aldamyrkrinu, eins og þegar þeim Jóni Gerreks-
syni og Lénharði fógeta var stútað. Gæti norræna
félagið kannske útvegað oss einn dana og einn
Svía, til að nota 17. júní og á öðrum hátíðisdög-
um, og yrði þýzki slátrarinn fenginn til að myrða
danann, en Svíanum yrði drekkt í ferginstjörn-
inni, sem áður er getið, eða þá í læknum.
Vér sjáum, að vér erum komnir inn á dálítið
hála braut með að lýsa þessum íslendingagarði,
því það sýnir sig, að efnið er óendanlegt. Munum
vér því framvegis taka það fangaráð að birta
smátt og smátt myndir af hinum ýmsu hlutum
garðsins og því, sem merkilegast kann að verða
þar. Hvað snertir síðustu kafla sögu vorrar, eru
margar þær myndir þegar komnar hér í blaðinu.
122